Ακόμα δεν κατάλαβα τι θα γίνει ή τι θέλουν να γίνει με τη διδασκαλία της Ομοσπονδίας στα σχολεία μας. Όλοι κάνουν δηλώσεις καταλήγοντας σε γενικευμένα αόριστα συμπεράσματα. Και όπως συμβαίνει πάντα, αντί να γίνει ανάλυση και συζήτηση, το θέμα γίνεται αντικείμενο ερμηνείας και πολιτικής εκμετάλλευσης.
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι πάντα το ίδιο. Στην προσπάθεια μας να αρμενίσουμε ίσια, προτιμούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι ο γιαλός είναι στραβός παρά να παραδεχτούμε ότι “στραβά αρμενίζουμε”, για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή μ’αυτό το πρόβλημα. Η διδασκαλία της ομοσπονδίας στα σχολεία είναι μάλλον μια καμουφλαρισμένη προσπάθεια να καλλιεργήσουμε μια κουλτούρα του τύπου “ομοσπονδία ή διχοτόμηση” με τη γνωστή, προσφιλή μας τακτική της πόλωσης και του εκφοβισμού. Αντί να θυμόμαστε για να διορθωνόμαστε, επιλέγουμε να ξεχνούμε για να περνούμε καλά. Και όχι μόνο αυτό, προσπαθούμε να το κάνουμε πάντα να φαίνεται ως “πρωτοποριακό”, σύγχρονο, Ευρωπαϊκό και χίλιες δυο άλλες πιασάρικες, ατακαδόρικες σαχλαμάρες.
Για να ξέρουν λέει οι μελλοντικοί μας πολίτες τις συνθήκες μέσα στις οποίες θα ζήσουν. Γιατί δεν τους διδάσκουμε πρώτα τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν; Γινόμαστε πάλι από μόνοι μας θύματα του παράδοξου δίπολου ξενολατρία- ξενοφοβία που έχει εξελιχθεί πλέον σε Κυπριακό σύνδρομο. Κλείνουμε τα μάτια στη διαφορετικότητα και νομίζουμε ότι αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα. Ξεχνούμε το παρελθόν και νομίζουμε ότι το ξεπερνούμε. Σκύβουμε το κεφάλι και νομίζουμε ότι είναι διπλωματικός ελιγμός. Εκχωρούμε τα δικαιώματα μας χωρίς ανταλλάγματα και νομίζουμε ότι διαπραγματευόμαστε. Δεχόμαστε τα πάντα και νομίζουμε πως “οι μεγάλοι” θα μας αγαπήσουν. Αυτο-μαστιγονώμαστε και νομίζουμε ότι είναι αυτοκριτική.
Τα Τουρκικά στρατεύματα είναι εδώ, η Τουρκική αδιαλλαξία δίνει ρεσιτάλ στα διπλωματικά σαλόνια, οι πολύ-διαφημιζόμενες συνομιλίες καταρρέουν και πάλι κι εμείς διδάσκουμε την ομοσπονδία στα σχολεία μας. Μπράβο μας! Και τώρα το μόνο που απομένει, η τελευταία λεπτομέρεια δηλαδή, είναι να το λύσουμε!