Ο κόσμος μου γέμισε με ανθρώπους που θέλουν να μου πουν ποιος είμαι.
Γίνεται τόσο έντονα, Έχει καταντήσει τόσο ενοχλητικό!
Δεν μου λένε απλά πως με αντιλαμβάνονται αλλά προσπαθούν να με πείσουν ότι εγώ είμαι έτσι όπως εκείνοι με βλέπουν.
Ο καθένας και μια ξεχωριστή εικόνα φυσικά.
Και εγώ μπροστά στην επιμονή τους, αφοπλίζομαι από την ανόητη ευγένεια μου, και σιωπώ.
Είναι κουραστικό να προσπαθώ συνέχεια να πείσω ότι δεν είμαι τα πράγματα που οι άλλοι βλέπουν.
Να αναγκάζομαι να βρίσκω επιχειρήματα και αποδείξεις προκειμένου να αντιμετωπίσω τις ερμηνείες τους.
Τελικά πάντα καταλήγω πως μου συμφέρει πιο πολύ να σιωπήσω.
Πίνω τον καφέ μου και χαμογελώ ανέκφραστα.
Αν γινόταν να μπουν μαζί, έστω για μια στιγμή, όλοι αυτοί οι εαυτοί μου, θα έφτιαχναν ένα τόσο αποκρουστικό τέρας που ο Φράγκεσταϊν μπροστά του θα φαινόταν αγγελούδι.
Ποια ανάγκη σπρώχνει τους ανθρώπους να ερμηνεύουν αυτό που βλέπουν.
Πότε σταματήσαμε να βλέπουμε και αρχίσαμε να ερμηνεύουμε;
Μάλλον τον ίδιο καιρό που σταματήσαμε να ακούμε.
Στην νέα τάξη πραγμάτων, η σιωπή θεωρείται αδυναμία και η ερμηνεία κριτική σκέψη.
Κι εγώ, μισώ τις ερμηνείες κάθε μέρα και πιο πολύ.
Θέλω να βλέπω ανθρώπους και έργα τέχνης, να διαβάζω ποίηση, να ακούω μουσική να μιλώ και να ακούω, και να μην σκαλίζω κάτω από την επιφάνεια για να βρω την πραγματική ερμηνεία των πραγμάτων.
Γίνεται;
Να είμαι κι εγώ αυτό που είμαι, χωρίς να αιχμαλωτίζομαι από την ερμηνεία των άλλων για μένα.