Αριστερά , δεξιά, κέντρο.
Αλήθεια ποιος δεν έχει καταλάβει ότι αυτά τα σχήματα έχουν πλέον τελειώσει. Οι παραδοσιακές παρατάξεις που φανάτιζαν και μάντριζαν τον κόσμο αποτελούν πια αποκλειστικό κειμήλιο του αιώνα που μας πέρασε. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και δεκάδες πόλεμοι ξεκίνησαν στο όνομα των κομματικών ιδεολογιών.
Και ταυτόχρονα, στην απέναντι πλευρά της πραγματικότητας, χιλιάδες πολιτικάντηδες αναρριχήθηκαν στην εξουσία, πλούτισαν ακόμα περισσότερο και εξασφάλισαν μερίδιο στον πλούτο και στη δύναμη ακόμα και για τους απογόνους τους. Όλα χάρη σ’αυτό το πονηρό κατασκεύασμα της αριστεράς, της δεξιάς και του κέντρου.
Με ποιο θράσος εμφανίζονται αλήθεια σήμερα οι διάφοροι πολιτικοί και μιλούν ακόμα με στόμφο και σοβαρότητα για τα ιδεολογικά τους στρατόπεδα; Ποιοι ακροατές και ποιοι οπαδοί τους δίνουν τροφή και λόγο να μιλούν; Δυστυχώς υπάρχει μια μερίδα του κόσμου που ακόμα βρίσκεται εγκλωβισμένη σ’αυτή την αριστερά, τη δεξιά το κέντρο κ.ο.κ Είναι οι ηλικιωμένοι και οι νεαροί. Οι πρώτοι επειδή είναι πια αργά να ξεφύγουν από την πλάνη των παρατάξεων, και οι δεύτεροι επειδή λόγω ηλικίας φανατίζονται εύκολα και είναι επιρρεπής σε κάθε μορφή ποδοσφαιροποίησης. Ότι διαχωρίζει τα πράγματα και τους ανθρώπους σε “εμείς” και οι “άλλοι” , μετατρέπει ουσιαστικά το σκηνικό σε κερκίδα.
Γι αυτούς λοιπόν μιλούν οι πολιτικοί. Στα κανάλια, στις εφημερίδες , στις κομματικές συγκεντρώσεις. Καρέκλες γεμάτες ηλικιωμένους που ακούν τα ίδια πράγματα για δεκαετίες και νοιώθουν ασφάλεια και σιγουριά. Η επανάληψη, ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, τους καθησυχάζει. Για τους αγώνες που έκαναν όλη τους τη ζωή. Για τις αρχές που υπηρέτησαν, για τις αξίες που δίδαξαν στα παιδιά τους. Λένε “εμείς της αριστεράς” εμείς του κέντρου” “εμείς της δεξιάς” και συγκινούνται. Πιο πίσω οι νεολαίες. Με σημαίες, κασκόλ, πανό και συνθήματα. Όλο παλμό και ένταση. Φανατισμένοι μέχρι το κόκκαλο και έτοιμοι να σκοτωθούν για την παράταξη. Γι αυτούς, κόμμα και ομάδα είναι το ίδιο πράγμα. Όπως οι εκλογές με το μάτς.
Σάυτούς απευθύνονται οι πολιτικοί. Στους μόνους υποστηρικτές που ανέχονται ακόμα να μαντρίζονται στις μάντρες των παρατάξεων. Στη μοναδική εναπομένουσα ελπίδα να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο και να αντέξουν για ακόμα λίγο πάνω στο βρώμικο θρόνο τους.