Θα ήθελα μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, να έχουν όρια. Δεν θα ήθελα να είναι ούτε απάτριδες, ούτε άθρησκοι, ούτε ανιστόρητοι. Θα είμαι έτσι σίγουρος, πως όταν μια μέρα θελήσουν να αμφισβητήσουν τα όρια τους και να τα διευρύνουν, θα ξέρουν τουλάχιστον πού βρίσκονται και ποια είναι. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να γίνουν τα άβουλα θύματα καμιάς νεοφιλελεύθερης ή νεομαρξιστικής θεωρίας μόνο και μόνο για να το παίζω εγώ πρωτοποριακός, μοντέρνος γονιός.
Δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να είναι κριτικά εγγράμματα. Προτιμώ να έχουν απλά κριτική σκέψη. Να αναλύουν και όχι να ερμηνεύουν. Να είναι περίεργα και όχι καχύποπτα. Να ψάχνουν μέσα στα πράγματα και όχι πίσω τους. Θα μάθουν έτσι να ξεχωρίζουν την εκκλησία από τη θρησκεία, την κυβέρνηση από την πολιτεία, τα κόμματα από την πολιτική και το κράτος από την πατρίδα.
Θα ωριμάσουν κολυμπώντας στον ωκεανό της αντικειμενικής αλήθειας προσπαθώντας να την ανακαλύψουν και δεν θα πλατσουρίζουν στη λιμνούλα της εύκολης ουδετερότητας.
Δεν θα ήθελα να νοιώθουν παγκόσμιοι πολίτες, αλλά πολίτες αυτού του τόπου εδώ. Μόνο έτσι θα είμαι σίγουρος πως θα σεβαστούν όλους τους τόπους και τους πολίτες αυτής της γης. Μόνο έτσι θα νοιώσουν τις αόρατες ρίζες που μας κρατάνε στη γη των γονιών μας και θα συνειδητοποιήσουν τι θα πει πρόσφυγας, μετανάστης, και άλγος του νόστου.
Θα ήθελα να έχουν αξίες και ιδανικά, για να μάθουν πως το όριο της ανθρώπινης ύπαρξης δεν είναι ο θάνατος, αλλά η απώλεια της αξιοπρέπεια.
Θα ήθελα να μην γίνουν ρεαλιστές, αλλά ρομαντικοί ονειροπόλοι. Έτσι θα είμαι σίγουρος πως η ζωή τους θα βασίζεται σε ακλόνητες βάσεις. Σε πνευματικά αγαθά και ιδανικά και όχι σε αναλώσιμα αγαθά στο χρήμα και στο ατομικό συμφέρον.
Θα ήθελα να είναι ταπεινοί και όχι μετριόφρονες για να μην κινδυνέψουν έτσι ποτέ στη ζωή τους να συνθηκολογήσουν με τη μετριότητα.
Θα ήθελα να ξέρουν πως είναι διαφορετικοί και όχι ξεχωριστοί, για να μάθουν να αποδέχονται τη διαφορετικότητα και να μην την φοβούνται.
Θα ήθελα να έχουν ένα πατέρα έστω και κατά το ελάχιστο, καλύτερο από αυτόν που είχα εγώ, για να μάθουν πως οι άνθρωποι οφείλουν πάντα να βελτιώνονται, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις και τις συγκυρίες της εποχής τους.
Και τέλος, θα ήθελα να είχαν το θάρρος να τραβήξουν το δικό τους δρόμο ακόμα κι αν αυτός είναι εντελώς αντίθετος με τα όνειρα και τις προσδοκίες που εγώ είχα γι’ αυτούς. Γιατί μόνο έτσι θα μάθουν τι σημαίνει αγάπη του γονιού για το παιδί του.