Κάθε φορά που πηγαίνω στα χιόνια στο Τρόοδος, προσπαθώ μάταια να βρω απάντηση στις ίδιες πάντα απορίες. Από όλες τις ανακοινώσεις της αστυνομίας τι ακριβώς είναι εκείνο που δεν κατάλαβαν όλοι αυτοί οι οδηγοί των σαλούν αυτοκινήτων πόλης, και μανιωδώς επιμένουν να ανεβαίνουν προς την χιονισμένη κορυφή προκαλώντας συνεχώς μικρο-δυστυχήματα που μπλοκάρουν το δρόμο για ώρες και βάζουν σε κίνδυνο τους ίδιους αλλά και τους υπόλοιπους οδηγούς.
Η αστυνομία προειδοποιεί πως όλοι οι δρόμοι προς το Τρόοδος είναι ανοιχτοί ΜΟΝΟ για οχήματα με κίνηση και στους τέσσερις τροχούς ή με αντιολισθητικές αλυσίδες. Κι όμως για κάποιο περίεργο λόγο ο οδηγός τους Yiaris, του Mitsubishi Colt, του Micra θεωρεί πως βρίσκεται σε μια από αυτές τις κατηγορίες και ότι η ανακοίνωση δεν αφορά αυτόν αλλά μόνο τους άλλους!
Μια άλλη απορία, που επίσης παραμένει αναπάντητη, αφορά την αστυνομία. Τί είναι εκείνο που την κάνει να πιστεύει πως μια ανακοίνωση στα Μέσα είναι αρκετή για να συμμορφωθεί το κοινό; Πόσο της κοστίζει να βάλει δηλαδή ένα περιπολικό στον Καρβουνά και ένα στις Πλάτρες για να ελέγχει; Γιατί σε άλλες περιπτώσεις όταν ανακοινώνει προσωρινό κλείσιμο δρόμων (εθνικές παρελάσεις, καρναβάλια, ποδοσφαιρικοί αγώνες, Ράλι κλπ) φροντίζει παράλληλα να επιτηρεί με το προσωπικό της, ενώ στις περιπτώσεις βαριάς χιονόπτωσης αρκείται μόνο σε μια τυπική ανακοίνωση;
Και τέλος, μια τελευταία απορία για τους τετρακίνητους φίλους. Πόσο επιπόλαιος μπορεί να είναι κάποιος οδηγός για να πιστεύει πως ένας αναπνευστήρας, τέσσερα ελαστικά χιονιού και ένα air lock είναι αρκετά για να αντιμετωπίσουν ακόμα και τις πιο ακραίες καιρικές συνθήκες;
Θα μου πείς πού τα σκέφτηκα όλ’ αυτά. Τα σκέφτομαι περιμένοντας αποκλεισμένος στο Τρόοδος, το εκχιονιστικό μηχάνημα να καθαρίσει το δρόμο και την αστυνομία να μαζέψει τα σαλούν από τα κιγκλιδώματα και τα παγωμένα χαντάκια. Κάθομαι με την οικογένεια μου μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο σχεδόν δυο τόνων βάρους, με μόνιμη τετρακίνηση, με καινούργια ελαστικά εκτός δρόμου, με αργή σχέση στο κιβώτιο ταχυτήτων, με κλειδωμένο κεντρικό και πίσω διαφορικό και αντιολισθητικές αλυσίδες. Περιμένω υπομονετικά πάνω από μια ώρα στην αριστερή λωρίδα του δρόμου, εκεί όπου πρέπει κανονικά να βρίσκομαι, και περιμένω. Απο πίσω μου όμως, ο τύπος με το BMW Μ θεωρεί πως μάλλον είμαι βλάκας, κι έτσι αποφασίζει να βγει δεξιά και να προσπεράσει μια σειρά δεκάδων σταματημένων αυτοκινήτων. Με επίπεδα ελαστικά δρόμου στις 19άρες ζάντες του πιστεύει, πως θα δαμάσει τον πάγο με την ιπποδύναμη. Προχωρά μερικά μέτρα και αρχίζει να χορεύει στο παγωμένο οδόστρωμα. Καθηλώνεται λίγο πιο κάτω αφού σε κάθε του προσπάθεια να επαναφέρει το αυτοκίνητο στο δρόμο πλησιάζει όλο και πιο πολύ στον γκρεμό. Από πίσω οι υπόλοιποι οδηγοί δεν πτοούνται με τίποτα. Εξακολουθούν να πιστεύουν πως η κατάληξη του BMW έχει να κάνει αποκλειστικά με τις ικανότητες του οδηγού. Δοκιμάζουν λοιπόν ο καθένας την τύχη του. Ένα nissan juke φεύγει γκαζωμένο και πέφτει ακαριαία στο κιγκλίδωμα. Ένα Xtrail αποφασίζει να κάνει επαναστροφή (!) και έτσι δοκιμάζει πώς είναι να κυλάς ανεξέλεγκτα κάθετα στο δρόμο. Ο grande- οδηγός με το hilux διπλοκάμπινο έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στα “πλακκιά λάστια” που εξέχουν 5 εκατοστά το καθένα από τα πλαϊνά φτερά, και ξεκινά εκνευρισμένος το προσπέρασμα. Τα δύσκολα έρχονται φυσικά όταν ανακαλύπτει πως δεν μπορεί να σταματήσει και η μόνη του επιλογή είναι να “ακουμπήσει” κάπως άτσαλα στο προπορευόμενο range rover. Ένα φαντασμαγορικό θέαμα Κυπριακής οδικής ασυνειδησίας με μεγάλες δόσεις παραφουσκωμένου ανεγκέφαλου εγωισμού.
Μετά από 1 ώρα επιτέλους κινούμαστε. Λίγα μέτρα πιο κάτω βλέπω την αρχική αιτία του κακού. Ένα Golf με στραπατσαρισμένες λαμαρίνες ριγμένο σε ένα χιονισμένο χαντάκι. Στο δρόμο τα απομεινάρια της καραμπόλας. Προφυλακτήρες και γυαλιά. Στο βάθος βλέπω το εκχιονιστικό που ανεβαίνει και ρίχνει αλάτι. Και πίσω του γραμμή τα σαλούν να ανεβαίνουν ακόμη(!) Είναι σχεδόν 6 το απόγευμα, έχει σκοτεινιάσει, η θερμοκρασία εδώ και λίγη ώρα έπεσε στους 0 βαθμούς, και αυτοί ανεβαίνουν! Μα αλήθεια που’ πάνε; Γιατί εξακολουθούν να έρχονται; Γιατί δεν τους σταματάει η αστυνομία; Πώς και πότε σκοπεύουν να κατεβούν από την πλατεία;
Ένα mazda familia με δυο νεαρά ζευγάρια στριφογυρίζει τα ελαστικά του επι τόπου πάνω στο αλάτι και τον πάγο, με τα παράθυρα ανοιχτά, τη μουσική στη διαπασών και τα κορίτσια να ξεκαρδίζονται στα γέλια! Πιο πίσω ένας ηλικιωμένος με ένα εμπορικό Peugeot δεν μπορεί να καταλάβει γιατί το αυτοκίνητο δεν ανταποκρίνεται στις οδηγίες του. Ένα BMW X6 αποφασίζει να σταματήσει (!) στη μέση του δρόμου για να κατεβεί η κυρία με τα παιδιά να παίξουν λίγο με το χιόνι ενώ πιο πίσω δύο χαμογελαστές Φιλιππινέζες σπρώχνουν με τα κολάν και τις γόβες ένα mercendes που οδηγάει ο Κύπριος φίλος τους. “Δεν είναι εκδρομείς αυτοί” σκέφτομαι. Είναι η γελαστή ανηφόρα του Αγγελάκα, και ψιθυρίζω μέσα από τα δόντια:
“…Τώρα που πέφτει πάνω μας άλλη μια άγρια μπόρα, χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα
κι αν φλέγεται τριγύρω μας του τίποτα η χώρα, χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα.”
Στο τέλος της διαδρομής καμαρώνω τους αστυνομικούς που καταφθάνουν τελευταίοι και βαριεστημένοι με το περιπολικό τους. Σταθμεύουν στη διασταύρωση του Καρβουνά και αποφασίζουν (κάλιο αργά παρά ποτέ) να απαγορεύουν την είσοδο στα αυτοκίνητα που δεν μπορούν να ανεβούν. Δυο νεαρά αμουστακα αγοράκια που φουσκώνουν επιδεικτικά μέσα στις στολές της υπηρεσία και προσπαθούν τάχατες να επιβληθούν. Τους προσπερνάω αργά και παρατηρώ ότι μοιάζουν με μαθητές που στα καρναβάλια ντύθηκαν αστυνομικοί. Κοιτάζουν άβουλα, αμήχανα και σαστισμένα.
Ο Θεός να μας φυλάει σκέφτομαι. Βγάζω τις αργές ταχύτητες, σβήνω τα φώτα κινδύνου και κατηφορίζω με ασφάλεια προς τα Πλατάνια.