Προσπαθώ να ακολουθήσω τις πολιτικές εξελίξεις. Να “πιάσω” ξανά τον παλμό του κόσμου. Αφήνομαι να κυλήσω εκεί που με πάει το σοφό ένστικτο μου και ελπίζω πως σιγά-σιγά θα πιάσω μια εικόνα. Μια ολοκληρωμένη, έστω και αρχική, αντίληψη των πραγμάτων. Δεν χρειάζεται να τα γνωρίζω όλα, σκέφτομαι, για να πάρω μια θέση. Εξάλλου πάντα λειτουργούσα μ’ αυτό τον τρόπο.
Στην πορεία οι απόψεις του κόσμου μπορούν να αλλάζουν, έτσι και η δικιά μου. Θα δω τα δεδομένα, θα μετρήσω τα γεγονότα, θα τα βάλω στη ζυγαριά της ψυχής μου κι από την άλλη μεριά, θα βάλω όπως πάντα το αντίβαρο των πεποιθήσεων μου. Κι ότι δείξει. “Προς το παρόν νομίζω αυτό!” θα πω, κι αν αργότερα αλλάξω γνώμη, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αντίθετα, το θεωρώ φυσιολογικό και υγιές. Το σημαντικότερο συστατικό του κριτικά σκεπτόμενου πολίτη είναι να μπορεί να μην είναι δέσμιος των παραδοσιακών του αντιλήψεων. Να τοποθετείται με γνώμονα τις αρχές και τις αξίες του ως άτομο και όχι τα συμφέροντα και τις “γραμμές” των παρατάξεων που υπηρετεί. Να υποστηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις αυτό που τώρα θεωρώ σωστό γνωρίζοντας πως την επόμενη στιγμή, αν κάτι αλλάξει, πρέπει να έχω τη δύναμη να υποστηρίξω κάτι διαφορετικό ακόμα και το αντίθετο.
Κάτι τέτοια σκέφτομαι και περιμένω. Μετροφυλλώ αδιάφορα τις εφημερίδες και παρακολουθώ με προσοχή τις τηλεοπτικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων. Διαβάζω αναλύσεις, κοιτάζω ξένα πρακτορεία ειδήσεων, μέχρι και σε ιστοσελίδες συνομωσιολογίας έγινα τακτικός επισκέπτης. Δεν ψάχνω την αλήθεια. Ψάχνω για εκείνο το κάτι που θα με κάνει να θέλω να ψάξω την αλήθεια σ’ όλο αυτό το παγκόσμιο μπέρδεμα. Ρωτώ διάφορους φίλους για τη γνώμη τους, πως βλέπουν τα πράγματα, μήπως και με επηρεάσουν. Στο αυτοκίνητο στο ραδιόφωνο, ακούω συνέχεια ειδήσεις και συζητήσεις. Παρεμβάσεις πολιτικών, δημοσιογράφων ανταποκριτών, του απλού κόσμου.
Τίποτα. Ένα μεγάλο άδειο τίποτα. Ο χρόνος περνά, τα γεγονότα τρέχουν, οι εξελίξεις διαδέχονται η μια την άλλη. Κι εγώ τίποτα. Μια στυγνή αδιαφορία απλώνει μέσα και έξω μου. Βλέπω μόνο στόματα να ανοιγοκλείνουν και ανθρώπους να πηγαινοέρχονται στα τηλεοπτικά πλατό. Γράμματα, λέξεις, προτάσεις απλώνονται στις αράδες του έντυπου τύπου αλλά τα μάτια μου απλά σαρώνουν τις μονότονες γραμματοσειρές τους. Συμφωνώ με όλα και την ίδια στιγμή διαφωνώ με όλα και το παράδοξο αυτό δεν με προβληματίζει καθόλου. Με αφήνει αδιάφορο. Οι απειλές με προσπερνούν ουρλιάζοντας κι εγώ τις παρακολουθώ ανέκφραστος.
Έτσι δεν ξέρω αν κάποιοι πέτυχαν τον σκοπό τους, να φτιάξουν δηλαδή ένα αδιάφορο και άβουλο πολίτη ή αν εγώ ξαφνικά έφυγα μακριά από όλα αυτά που θα έπρεπε να με απασχολούν και άλλαξα πορεία.