Νά που τα πράγματα αποκτούν τελικά το πραγματικό τους μέγεθος, και οι έννοιες την πραγματική τους αξία. Μαθαίνουμε, έστω και υπο αυτές τις συνθήκες, πως πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει υπεραφθονία σε υποθηκευμένα αγαθά, αλλά αυτός που έχει όσα του επιτρέπει το εισόδημα του χωρίς να χρωστά στις τράπεζες. Ακόμα , ευτυχισμένος δεν είναι εκείνος που έχει ότι θέλει (κι ακόμα περισσότερα) αλλά εκείνος που έχει όσα μπορεί.
Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί μετατρέψαμε ολόκληρη μας τη ζωή (και εκείνη των παιδιών μας ) , σε “μια ζωή αντιπαροχή και μια ζωή με δόσεις”. Μάλλον για να αναβαθμίσουμε την εικόνα μας, σε βάρος της ουσίας μας. Χρυσώναμε με δανικά λεφτά το πακέτο μας που μέσα του έκρυβε το τεράστιο μας τίποτα . Βιλίτσες με πισίνα στα παραλιακά θέρετρα, supercars στα γκαράζ των επαύλεων και των υπερπολυτελών οροφοδιαμερισμάτων και διήμερα ταξιδάκια στο Λονδίνο για ψώνια. Κι η κουτσή Μαρία έγινε νεόπλουτη αριστοκράτισσα.Και αφού ,κατά το γνωστό ρητό, ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει, εμείς δεν ήμασταν εξαίρεση. Οι σοφοί μας πολιτικάντηδες, προστάτευαν τον πλούτο και το κεφάλαιο νομοθετώντας τάχατες δίκαια με γνώμονα το συμφέρον του λαού. Όμως κόρακας κόρακα δεν βγάζει μάτι. Το πρωί αντιπαραθέσεις και τσακωμοί στη βουλή και στα εθνικά συμβούλια και το βράδια αγκαλιά να γλεντάμε τα “κέρδη”. Μιλάμε για ανθρώπους που απο ένα σημείο και μετά δεν ήταν σε θέση να ξεχωρίσουν τον μισθό από τη μίζα. Ήρθε και μια “παγκόσμια οικονομική κρίση”, σαν έξοδος κινδύνου στο τρένο που μας οδηγούσε στον γκρεμό , και έτσι κατάφεραν να πηδήξουν κάτω και οι τελευταίοι χαραμοφάηδες που μας κυβερνούσαν.
Σε είκοσι χρόνια απο τώρα, στα πανεπιστήμια του κόσμου, τα παιδιά μας θα διδάσκονται πώς η απληστία οδήγησε στην παρανομία, η ατιμωρησία στην ανευθυνότητα και το θράσος στην αλάζονία.
Χτές ο γιός μου με ρώτησε “μπαμπά το καλό πάντα νικά το κακό;”
“Πάντα!” βιάστηκα να απαντήσω εγώ με ύφος αυστηρό.
Λύγισα όμως μπροστά στην αθωότητα των ματιών του που με κοιτούσαν απορημένα και πρόσθεσα αμέσως. “Στο τέλος όμως ! Στο τέλος!”
Τον φίλησα στο μέτωπο, είπα καληνύχτα, έσβησα το φώς και πέρασα το υπόλοιπο βράδυ να σκέφτομαι ξανά ποιο απο τα δύο πεθαίνει τελευταίο.
Η ελπίδα ή η προσπάθεια.