Οι πολίτες δεν μένουν πια εδώ. ‘Έχουν φύγει εδώ και καιρό από το σπίτι της Δημοκρατίας. Εκείνη η πολλά υποσχόμενη σχέση τους με τους “εκλεγμένους” εκπροσώπους τους, κάθε άλλο παρά ειλικρινής και αμοιβαία ήταν. Μια μονόδρομη εκμετάλλευση, μια κοροϊδία καλύτερα, που προστατευόταν από “δημοκρατικούς” νόμους βασισμένους σε “δημοκρατικές” αρχές και αξίες.
Όλα “δημοκρατικά” κατ’ ευφημισμό φυσικά, αφού στην ουσία πρόκειται για ένα δημοκρατικό μόρφωμα χτισμένο πάνω σε χιλιάδες παραθυράκια των νόμων και σε υποκειμενικές ερμηνείες. Δεν είναι μόνο που ανεχτήκαμε την κατάχρηση της Δημοκρατίας από τους πολιτικούς μας, είναι που αφεθήκαμε να μεθύσουμε από τα συνθήματά τους και δεν πήραμε χαμπάρι ότι από την άλλη μεριά, θωράκιζαν τα συμφέροντα τους πίσω από ένα ηθικό και νομικό απυρόβλητο.
Το σύστημα έγινε τόσο έξυπνο που μπορεί να παραλλάσσεται, να ελίσσεται και να επιβιώνει. Είναι παντός καιρού και συνθηκών. Αλλάζει πρόσωπα, συμμαχίες, ονόματα, συνθήματα και προγράμματα. Παραμένει όμως πάντα το ίδιο διότι οι μηχανισμοί που κινούν τα νήματα είναι οι ίδιοι. Και πίσω τους, η ημέτεροκρατεία και η κομματική ολιγαρχία των συμφερόντων. Το σύστημα δεν προβλέπει την αμφισβήτηση του και γι’ αυτό είναι αιώνιο! Το στηρίζουν εκατομμύρια φορολογούμενοι πολίτες που αγοράζουν το όνειρο του μελλοντικού ευνοούμενου από το κράτος και το εκμεταλλεύονται μερικές δεκάδες διεφθαρμένα λαμόγια.
Οι πολίτες δεν πήραν διαζύγιο με τους πολιτικούς. Απλά μια νύχτα έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν πίσω. Έμειναν οι συγκάτοικοι τους να κουνούν τα χέρια σαν μαριονέτες στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και στα τηλεοπτικά πάνελ. Απεγνωσμένα ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες των επικοινωνιολόγων τους μπας και συγκινηθούν οι ψηφοφόροι και επιστρέψουν. Τίποτα. Έχουν το θράσος μερικές φορές να δηλώνουν mea culpa και μεταμέλεια, την ίδια στιγμή που στο άλλο χέρι κρατούν ακόμα την κουτάλα με το μέλι που στάζει. Έπαιξαν και το τελευταίο χαρτί των ενοχών! “Η αποχή είναι συνενοχή στη διαφθορά” τόλμησαν να φωνάξουν με όση φωνή τους απέμεινε! Τα πάντα στο τραπέζι φτάνει να επιστρέψουν στα κομματικά κλουβιά τους οι ψηφοφόροι! Η ηχώ από τα ψέματα τους χτύπησε στους άδειους τοίχους των εκλογικών κέντρων και επέστρεψε εκκωφαντικά σαν τιμωρία.
Τι θα κάνουν τώρα; Να περιμένουν 48 ώρες και να δηλώσουν τους ψηφοφόρους τους απόντες; Γίνεται; Οι στατιστικολόγοι Κασσάνδρες τα έλεγαν. Ο Βασιλιάς είναι γυμνός! Τα κόμματα σώζονται όσο κρύβουν την γύμνια τους πίσω από τα παχουλά εκατοστιαία ποσοστά. Όταν πέσουν κι αυτά, και μείνουν μόνο αριθμοί, θα έχουμε βουλευτές και προέδρους με μερικές χιλιάδες ψήφους.
“Αυτοί έτσι κι αλλιώς θα βγουν” θα μου πεις. “Αυτοί έτσι κι αλλιώς θα έβγαιναν” απαντώ εγώ. Κι εμείς, έτσι κι αλλιώς, δεν θα έχουμε πάλι φωνή και εκπροσώπηση όπως δεν είχαμε ποτέ μας. Ας βγουν λοιπόν μόνοι τους. Ώσπου να αλλάξουν με κάποιο τρόπο τα δεδομένα, ας διαφυλάξουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια μας ως πολίτες. Η αποχή δεν είναι πάντα αδιαφορία. Κάποιες φορές σημαίνει ευθύνη και συνείδηση. Κάτι που οι πολιτικοί μας έχουν απολέσει από καιρό.