Πάντα ήμουν καχύποπτος με τις υπεραπλουστευσεις. Ένοιωθα, χωρίς να έχω άδικο τελικά, πως πίσω τους κρυβόταν μια πνευματική οκνηρία και μια ανάγκη της στιγμής για εύκολη συγκίνηση. Πομπώδης διατυπώσεις που σκάνε στον νυχτερινό ουρανό σαν πυροτεχνήματα και σε τυφλώνουν. Δεν σ’ αφήνουν, για λίγο τουλάχιστον, να δεις την πραγματική εικόνα.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις μου έδωσαν οι διάφορες δημοσιεύσεις κάποιων ευαίσθητων, κοινωνικά δικτυωμένων χρηστών, για τα σουβλισμένα αρνιά στις φωτογραφίες των ήμερων, ενώ οι χαρακτηρισμοί “κανίβαλοι”, “δολοφόνοι” κλπ προσθέτουν περισσότερη ένταση στα μηνύματα τους. Αν η άποψή τους αφορούσε την ουσία τότε θα έπρεπε να βλέπαμε την ίδια αντίδραση σε φωτογραφίες χρηστών από φαστφουντάδικα η εστιατόρια μπροστά σε μια μερίδα σουβλάκια η ένα χάμπουργκερ. Γιατί δηλαδή δεν είναι κανίβαλοι εκείνοι που δημοσιεύουν μια φωτογραφία από μια “πράσινη” εξόρμηση στην εξοχή κρατώντας στο χέρι ένα σάντουιτς με λουντζα; Γιατι αν ψήσω ένα ολόκληρο αρνί είμαι κανίβαλος ενώ αν βράσω ένα στήθος κοτόπουλο, δεν είμαι;
Ας το παραδεχτούμε, στην βάση κάθε τέτοιας διατύπωσης κρύβεται μια πονηρή συναλλαγή οπου ένας αγοράζει φτηνά κάτι που μετά θα πουλήσει ακριβότερα, κάνοντας συνειδητά εκπτώσεις στην ειλικρίνεια.
Πρόκειται φυσικά για ακόμα μια στρέβλωση της αντίληψης μας για την καθημερινότητα, θύμα κι αυτή της υποκειμενικής ερμηνείας που χαρακτηρίζει την καινούργια εποχή στην οποία εισερχόμαστε.
Και μην ξεχνάτε, το πιο επικίνδυνο.
Αν δεχτείς μια ερμηνεία, πρέπει μετά να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Αν δεν την αποδεχτεις τότε σημαίνει πως φοράς παρωπίδες, και αν την απαγορεύσεις είσαι φασίστας.
Ολ’ αυτά για να δηλώσω τελικά ότι …είμαι κανίβαλος!!!