Αυτά τα Χριστούγεννα οι πόρτες κλείνουν. Δεν ρωτάει πια ο κόσμος πως θα περάσεις τις γιορτές. Όπου και όπως μπορεί ο καθένας. Σε κάτι φίλους, σε κάποιους συγγενείς, με την οικογένεια. Απαντάς χωρίς δισταγμούς ή επιφυλακτικότητα όπως συνέβαινε παλιά. Λίγες προετοιμασίες, χωρίς υπερβολές. Το φαγητό και το ποτό δεν θα μας λείψουν. Θα περάσουμε καλά και θα διασκεδάσουμε.
Αυτά τα Χριστούγεννα επιστρέφουμε να κλείσουμε τα κενά που τόσα χρόνια η απληστία μας άνοιξε κάτω απ’ τα πόδια μας. Επιστρέφουμε όπως-όπως να σώσουμε ότι σώζεται σ’ ένα σάπιο σύστημα που καταρρέει, αν δεν έχει ήδη καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Δεν νοιώθουμε άβολα μπροστά σε ένα λιτό αλλά αξιοπρεπές Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Νοιώθουμε όμως αμήχανα επειδή δεν ξέρουμε να πούμε μια γλυκιά κουβέντα, να δώσουμε αγάπη χωρίς αντάλλαγμα, να μοιραστούμε τη χαρά ή να κρατήσουμε λίγη από τη θλίψη του διπλανού μας. Αντέχουμε Χριστούγεννα χωρίς ρεβεγιόν και γιορτινά ταξιδάκια-πακέτα στην Ευρώπη. Δεν αντέχεται όμως ούτε στιγμή το βρώμικο παρελθόν της συνείδησης μας.
“Έτσι κι αλλιώς είναι πάντα οι άλλοι που κλέβουν” ψιθυρίζει το διαβολάκι που εκτρέφω μέσα μου. “Ανεπαισθήτως” αλλάξαμε. Γίναμε άλλοι και στην πορεία χάσαμε το δρόμο της επιστροφής. Ήμασταν τόσο σίγουροι για τις πετυχημένες επιλογές μας ώστε κόψαμε το νήμα που μας ένωνε με την αρχή. Τώρα τριγυρίζουμε χαμένοι στη σκιά ενός ανύπαρκτου κράτους και επαναλαμβάνουμε από συνήθεια τον παλιό κακό μας εαυτό. Γίναμε αυτό που έχουμε και όχι αυτό που κάνουμε. Έμεινε μόνο ο απόηχος του ξεφτισμένου μας παρελθόντος που σταδιακά ευτυχώς σβήνει κι αυτός.
Τα αυτοκίνητα Ρούντολφ με κέρατα και κόκκινες μύτες, οι Άη Βασιληδες που σκαρφαλώνουν επικίνδυνα στα μπαλκόνια των σπιτιών, οι άθλιες φάτνες των Δήμων και τα φωτορυθμικά φωτάκια που αναβοσβήνουν μονότονα. Σαν τελευταία πράξη μιας στοιχειωμένης παράστασης. Η αγάπη θα είναι ο επόμενος στόχος, το επόμενο βουνό που θα κληθούμε να ανέβουμε αν θέλουμε να φύγουμε μακριά απο το σάπιο παρόν. Η αγάπη θα γίνει το άπιαστο όνειρο που θα διηγούμαστε τα βράδια στα παιδιά μας. Κι εκείνα έκπληκτα θα μας ρωτούν “δηλαδή κάποτε ο κόσμος ήξερε να αγαπά;”. “Φυσικά!” θα απαντούμε εμείς με ύφος “αλλά πολύ παλιά”
Φέτος δεν θα ευχηθώ. Θα ελπίζω μόνο.
Ελπίζω χρόνια πολλά σε όλους λοιπόν! Καλά κι ευτυχισμένα!