Κάποιες φορές γεμίζω ανεξέλεγκτα. Λες και οι βαλβίδες ασφαλείας μου παθαίνουν βλάβη και οι μικρές στιγμές που προσεχτικά συλλέγω για χρόνια, αρχίζουν να συνωστίζονται επικίνδυνα στην είσοδο της ψυχής μου. Τίποτα φυσικά δεν γίνεται χωρίς να το θέλω. Όμως οι μικρές μου στιγμές, αυτές που με κρατούν στη ζωή, τρελαίνονται ξαφνικά, και σαν αυτοάνοση ασθένεια αρχίζουν να μου επιτίθενται. Φουσκώνω και τεντώνω σαν τεράστιο μπαλόνι. Όλο λέω πως δεν χωράω άλλο, κι όλο γεμίζω.
Βλέμματα, λόγια κι αποσπάσματα. Σκέψεις, συμπτώσεις, συναισθήματα και μυστικά ανείπωτα. Εικόνες και μυρωδιές από παντού. Μπερδεύονται οι ζωές μου σ’αυτή τη μεγάλη φούσκα που συνεχίζει να μεγαλώνει.
Ώσπου κάποια στιγμή, μέσα απο μια απόκοσμη εκκωφαντική σιωπή εκρύγνομαι.
Τα χρωματιστά μου θραύσματα ταξιδεύουν προς όλες τις κατευθύνσεις και γεμίζουν τον αέρα. Το πυρηνικό μανιτάρι της ψυχής μου ανεβαίνει ψηλά και σκοτεινιάζει τη μέρα.
Μετά περνά ώρα πολλή.
Ατέλειωτες ώρες να βρέχει τα κομμάτια μου.
Σκορπίζω στον κόσμο και χάνομαι.
Πέρα απ’τον ορίζονται, πίσω απο τα βουνά.
Απλώνω τόσο που στο τέλος δεν υπάρχω.
Είμαι παντού και πουθενά, είμαι όλα και τίποτα.
Το Άλεφ που μέσα μου έκτιζα έγινε κόκκοι άμμου και σκόρπισε στο απογευματινό αεράκι του κόσμου.
Έτσι απλά κι ανυποψίαστα.
Σκόρπισα στο “ακατάληπτον σύμπαν” !