Συνέντευξη στον Χρήστο Μιχαλέρη και το περιοδικό CITY231 του Τζίμη Πανούση για το νέο του υπαρξιακό μιούζικαλ «Vasileros Bromas: Είδα το χάρο με τα μάτια σου – Η νόσος των φτηνών».
Τι έκανες το περασμένο Σαββατοκύριακο, ψήφισες;
Πήγα να σαμποτάρω κάποιες τοπικές εκλογές εκτός Αθήνας, για να φύγει η Δεξιά και να έρθει η άλλη Δεξιά… Το μάθαμε το παραμύθι της εξουσίας πλέον, την επόμενη φορά να ψηφίζουμε τους άλλους, είναι η ίδια συνταγή…
Πώς κυλά μια καθημερινή μέρα του Τζίμη Πανούση;
Δεν κυλάει όταν έχει τρικυμία! Με μπέρδεψες με τον Mick Jagger των Rolling Stones, εμείς δεν παίρνουμε ναρκωτικά, βλέπουμε μόνο τηλεόραση που είναι το σκληρότερο ναρκωτικό και δεν παίρνει και αποτοξίνωση. Είμαστε στα σκληρά παιδιόθεν…
«Vasileros Bromas – Είδα το χάρο με τα μάτια σου»…
Έχω να πω πολλά λόγια. Το «Vasileros Bromas» είναι ένα επικό μιούζικαλ, είναι η νόσος των φτηνών, είναι η νόσος που μας ταλαιπωρεί από γεννήσεως κόσμου, έχει και υπαρξιακά θέματα πολλά. Θα προσπαθήσω να κάνω για πρώτη φορά στην καριέρα μου και είναι πολύ σημαντικό αυτό, μια αποδόμηση, καθώς μιλάμε και για την κατασκευή του «Κέντρου Απορύθμισης Προσωπικοτήτων», με διάφορες μεθόδους. Θα προσπαθήσω λοιπόν να αποδομήσω την προσωπικότητα του Ψωμιάδη. Ο Ψωμιάδης έχει μπει στα δικά μας τα λημέρια, αφού είναι «ψωμί + Άδης», σύνθετη προσωπικότητα, σχιζοειδής. Εμείς είμαστε «άρτος και θεάματα», έχει βγάλει δηλαδή τα θεάματα κι έχει βάλει μέσα τον θάνατο. Έχει μπει στα λημέρια μας και θα το πληρώσει άσχημα αυτό!
Η σύγχρόνη κοινωνικό – πολιτική πραγματικότητα δεν είναι πια σε ένα βαθμό τόσο ξεκάθαρα αστεία, ώστε να δυσκολεύει την σατιρική πλευρά των έργων σου;
Οι πάρε – δώσε είναι το παιχνίδι, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, εμείς τη δική μας. Νόμιζα ότι η δική μου δουλειά είναι δύσκολη, αλλά νομίζω η δικιά τους είναι ακόμα πιο δύσκολη: τρώνε γιαούρτια στο κεφάλι τελευταία, είναι δύσκολα τα πράγματα…
Αν δεν τους συνέφεραν οι εκλογές, θα τις καθιστούσαν παράνομες;
Εμείς πολεμάμε για την άμεση δημοκρατία και να δούμε αν θα τα καταφέρουμε κάποια στιγμή, δηλαδή να ψηφίζουμε από τα προποτζίδικα, να προ – στοιχηματίζουμε, αφού υπάρχουν τα τερματικά, υπάρχει το κόλπο. Μπορούμε με αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα να αποφασίζει κάθε γειτονιά για την τύχη της και κάθε πολυκατοικία. Είμαι υπέρ της ανάδειξης του διαχειριστή πολυκατοικίας σε θεσμικό ρόλο στη δημοκρατική κοινωνία. Ο διαχειριστής πολυκατοικίας πρέπει, νομίζω, να αποκτήσει θώκους υψηλότερους από του προέδρου της δημοκρατίας. Ίσως να γελούν πολλοί με αυτά, αλλά είναι επειδή δεν μπορούν κλάψουν…
Είναι δίκαιο το αίτημα των δασκάλων για τα 1400€;
Αν είναι δυναμόν! 1400€ είναι το πουρμπουάρ που παίρνει ο Ψωμιάδης για το «Plaisir» της γυναίκας του, δηλαδή ντροπής πράγματα! Το θέμα είναι ότι όσο καθόμαστε κι όσο κοιτάμε και τους κοιτάμε με απάθεια, θα κάνουν και χειρότερα, η δουλειά τους είναι. Πρέπει να αντιδράσουμε δυναμικά. Επάνω στο Μεξικό, γίνεται επανάσταση, στην Οαχάκα που ήμουν πριν λίγο καιρό όπου έκανα Πρωτοχρονιά πέρσι. Τώρα ξεκίνησε από δάσκαλους, όπως εδώ και σε μας, μπήκαν οι μαθητές, όπως εδώ ακριβώς κι έχουν καταλάβει τώρα την τηλεόραση, το δημαρχείο κι έχει κατέβει ο στρατός με τα τανκς. Ελπίζω και στα δικά μας τα μεξικάνικα…
Τι σε ωθεί να ετοιμάζεις μια καινούρια παράσταση ή να γράφεις ένα βιβλίο;
Είναι πολύ δύσκολο, η χειρότερη περίοδος του χρόνου όταν ετοιμάζω κάτι καινούριο. Είναι σαν να γεννάς, έχεις τους πόνους της γέννας, αν και η γυναίκα μου που γέννησε, δεν πόνεσε καθόλου! Είναι πάντως πάρα πολύ οδυνηρό, όταν στήνεται μια παράσταση και παιχτεί ένας αριθμός παραστάσεων, το συνηθίζεις, αλλά μέχρι να το στήσεις και να το φτιάξεις είναι δύσκολα… Μ’ αρέσει πάντα η συσκευασία, το ευτελές, όπως ως πιτσιρίκος έπαιρνα ένα δώρο και μ’ άρεζε η συσκευασία και πέταγα οτιδήποτε κι αν είχε μέσα. Έτσι ξεκινάω πάντα από, ή από έναν τίτλο ή από ένα σχήμα, έναν κώλο και πάνω εκεί χτίζεται το όλο πράγμα… Μια παράσταση φτιάχνουμε όλη μας τη ζωή…
Πώς αντιμετωπίζεις το δικό σου προσωπικό υπαρξιακό «μιούζικαλ» της ματαιοδοξίας;
Mateodoxy για διεθνή καμαριέρα! Κάθε καλλιτέχνης έχει μια διεθνή καμαριέρα μέσα του, μιλάω για τους αρσενικούς…
Με τι θα ένιωθες προσβεβλημένος;
Δεν θέλω να απαντήσω γιατί είναι μια ερώτηση που παραβιάζει ένα προσωπικό ευαίσθητο δεδομένο μου…
Περιοδικό CITY231 – τεύχος 260 (Θεσσαλονίκη 13 – 19 Οκτωβρίου 2006)