Ένας δίσκος, δύο τραγουδοποιοί. Aνάμεσά τους η επιθυμία να ξεπεράσουν την (τραγουδιστική) μιζέρια της εποχής μας. Ο Γιώργος Aνδρέου και ο Xρήστος Θηβαίος…
«Είναι μια καθημερινότητα η συνεργασία μας. Κυρίως όμως μας συνδέει μια κοινή ματιά στα πράγματα»
Λέει ο Χρήστος Θηβαίος γιατον πρώτο τους κοινό δίσκο «Μυστήριο Τρένο» όπου ερμηνεύει τραγούδια του Γιάργου Ανδρέου: «Φαίνεται, σ’ αυτόν τον δίσκο κατάπια τον Ανδρέου».
Για το τραγούδι «Σπηλιά από Πανί», λέει: «το πρώτο αυτοβιογραφικό τραγούδι που έχω πει· μόνο που το έγραψε ο Γιώργος για μενα».
Ένας διαφορετικός δίσκος απ’ αυτούς μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια ο Ανδρέου, πιο κοντά στις ροκ καταβολές του αλλά και με πολλές επιρροές από σύγχρονες δυτικές «γλώσσες» – ό,τι τέλος πάντων μπορεί να επηρεάσει έναν δυτικοθρεμμένο μουσικό που ψάχνεται. Και με ιδιαίτερη βαρύτητα στον στίχο. Στίχος που μιλάει για «αληθινούς» ανθρώπους, προβληματισμένους, καμια φορά ηττημένους, ανθρώπους που αναπολούν, μετανιώνουν, αγαπάνε. Άνδρες που αγαπάνε…
Γιώργος Ανδρέου: «Ήταν το απωθημένο μου να κάνω έναν δίσκο για μιαν ανδρική περσόνα. Είναι ο δίσκος του ενήλικου εαυτού μου. Πολλοί μεγάλοι δημιουργοί σταματούν στα σαράντα. Γιατί δεν έχουν τι να πουν πια… Εξαντλείται το υλικό των πρώτων αναζητήσεων της εφηβείας, ο ναρκισσισμός της νιότης – υλικό πολύ πλούσιο και πολύ σημαντικό για τον καθένα μας -, αλλά μετά πρέπει να περάσεις στην επόμενη φάση. Είναι η ηλικία λίγο μετά τα σαράντα, όταν πλέον έχεις φάει και πέντε μπάτσες στη ζωή σου, έχεις βιώσει απώλειες, θανάτους, έχεις τα παιδιά σου, άρα ξέρεις τι θα πει γονιός… Είναι πολύ πιο σπαρακτικό το υλικό αυτό, πολύ πιο δυνατό γιατί έχει πόνο μέσα του. Και ένα αίσθημα δικαιοσύνης». 
«Κυβερνήτης γίνεται η συνεργασία»
Το ότι είσαι τραγουδοποιός – και μάλιστα καταξιωμένος – δεν σε έβαλε στον πειρασμό να έχεις άποψη και να επεμβαίνεις στην ηχογράφηση; «Καθόλου», απαντά ο Χρήστος Θηβαίος. «Αποφασίσαμε να συνεργασθούμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο… Να γράψω εγώ τραγούδια για εκείνον κι εκείνος για μενα, να τα συζητάμε, να υπάρχει διαρκής ζύμωση.. Τώρα βγάλαμε τα δικά του. Αργότερα, θα βγουν και τα δικά μου. Φτάνει πια με τις τσιγγουνιές και το κλείσιμο στο καβούκι μας. Γιατί να μη συνεργασθώ με κάποιον που τον εκτιμώ και ως άτομο και ως καλλιτέχνη; Και ξέρετε τι διαπιστώνω; Ότι όταν συμβεί αυτό και συμβεί όπως πρέπει, κυβερνήτης γίνεται η συνεργασία κι όχι τα άτομα… Και γινόμαστε και πλουσιότεροι ως άνθρωποι όταν δεν είμαστε μόνοι…».
Από το άρθρο του ΧΑΡΗ ΠΟΝΤΙΔΑ – ΤΑ ΝΕΑ , 09/06/2006