Πρωινό ξύπνημα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.

Δεν ελέγχεις τους συνειρμούς.

Η ανυπάκοη μνήμη λειτουργεί αυτόνομα.

Κι εσυ επιστρατεύεις τη λογική για να το αντιμετωπίσεις.

Απο το παράθυρο η πόλη ξυπνά στο σκοτάδι. Δεν είναι μόνο το σπίτι σου.

Οι δρόμοι, οι γειτονιές ώσπου βλέπει το μάτι σου. Όλα σκοτεινά.

Ανταλλάζεις τα πρώτα μηνύματα στο κινητό.

Όλοι προσπαθούν να κρύψουν το αδικαιολόγητο άγχος.

Αρχές Απριλίου η ώρα 6 το πρωί και όμως νοιώθεις ξαφνικά σαράντα βαθμούς Ιουλίου στα μηνίγγια σου.

Οι πρώτες ραδιοφωνικές ενημερώσεις αντί να καθυσηχάσουν αναστατώνουν.

Μεγάλη βλάβη.

Γίνονται προσπάθειες αποκατάστασης.

Κοιτάζεις τον ουρανό.

Η πρωινή ομίχλη διαλύεται σιγά σιγά.

Και μαζί της διαλύεται η βροχή απο τα μεταλικά αντικείμενα, ο καπνός και ο ήχος απο τα ασθενοφόρα.

Τελικά είναι ο φόβος που θυμάται ή η ανάμνηση που φοβάται;