Επισκέφτηκα το γραφείο εξυπηρέτησις του πολίτη, πριν από λίγο καιρό , για να ανανεώσω την ταυτότητα μου. Στο διπλανό γραφείο η υπάλληλος εξυπηρετούσε ενα ζευγάρι ηλικιωμένους. Τους παρατηρούσα που περίμεναν υπομονετικά. Καλοντυμένοι, καθαροί. Απο τη συμπεριφορά τους φαινόταν…
οτι ήταν μορφωμένοι. Η υπάλληλος πήρε τις ζεστές ταυτότητες τους ,μόλις βγήκαν απο το μηχάνημα, τις κοίταξε, και μ’ένα πλατύ χαμόγελο έδωσε στον καθένα τη δική του. Εκείνοι τις πήραν, τις κοίταξαν και είπαν με ενα, στόμα “ευχαριστούμε”. Μετά σηκώθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα και κοιτάζοντας προς τους υπαλλήλους ο άντρας είπε “Και καλό σαββατοκυρίακο σε όλους!”.
“Καλό σαββατοκυρίακο” επανέλαβε η γυναίκα καθώς γύριζαν να φυγουν.
“Τί ευγενικοί άνθρωποι” σκέφτηκα. Και πρόσεξα τον άντρα που στάθηκε ξαφνικά κοιτάζοντας την ταυτότητα του λες και κάτι σκεφτόταν. Μετά γύρισε στην υπάλληλο και είπε με ύφος απορημένο
“Νομίζω πως έγινε κάποιο λάθος. Αυτή δεν είναι η δική μου ταυτότητα”
Η κοπέλα την πήρε αμέσως απο τα χέρια του ηλικιωμένου και της έριξε μια ανήσυχη ματιά. Μετά χαμογέλασε και πάλι.
“Και βέβαια είναι η δική σας” .
“Μα αυτή έχει στην φωτογραφία ενα γέρου με άσπρα μαλλιά” συνέχισε ο κύριος
“ Αυτός ο γέρος με τα άσπρα μαλλιά είστε εσείς “ ξανα είπε η κοπέλα συνεχίζοντας το αστείο.
Κοίταξε τη φωτογραφία και είπε: “Εγώ; Και πότε πρόλαβα να γίνω έτσι;”
Υπάλληλοι και πελάτες ξέσπασαν σε γέλια. Το ηλικιωμένο ζευγάρι περπάτησε αργά προς την πόρτα. Γελούσαν κι αυτοί με το αστείο του άντρα.
Ευχήθηκαν ξανά καλό σαββατοκυρίακο σε όλους και έφυγαν.
Όλοι γελούσαν.
Νομίζω μόνο εγώ δεν γέλασα.
Περίμενα σκεφτικός.
Έφυγα σκυθρωπός , αγριεμένος.
Νομίζω δεν κατάλαβα το αστείο…