Δεν υπάρχουν πια κυβερνήσεις.
Υπάρχουν διαχειριστές του κεφαλαίου και του κρατικού πλούτου.
Δεν υπάρχουν πια ιδανικά και αξίες.
Υπάρχουν μόνο δείκτες αξιολόγησης των οικονομιών.
Δεν υπάρχουν πια ηγέτες.
Υπάρχουν εντολοδόχοι τεχνοκράτες, υπόλογοι στους δυνατότερους και στους πλουσιότερους.
Δεν υπάρχουν πια κράτη και σύνορα.
Υπάρχουν ζώνες επιρροών και τόξα συμφερόντων. Τα σύνορα καθορίζονται από τον ορυκτό πλούτο, τα υπόγεια κοιτάσματα και τους αγωγούς.
Δεν υπάρχουν πια κόμματα και παρατάξεις.
Υπάρχουν εμπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα και μανία εξουσίας, που κι αυτή έμμεσα μεταφράζεται σε πλούτο.
Δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες.
Υπάρχει μόνο διαφορετική φρασεολογία που προσαρμόζεται ανάλογα με τον ψηφοφόρο που θέλουν να κερδίσουν με το μέρος τους.
Δεν υπάρχει δημοκρατία.
Υπάρχει ένα κοινωνικό, αυτό-συντηρούμενο σύστημα διακυβέρνησης , που καταφέρνει να προστατεύει τον πλούσιο και να στοχεύει τον φτωχό, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι μεταξύ τους ίσοι, με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις.
Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα.
Υπάρχει μόνο το δίκαιο του δυνατού.
Δεν υπάρχει πια κοινωνικός ιστός.
Υπάρχει μόνο ένα τεράστιο δίκτυο παρακολούθησης και αποδήμησης της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν πια καλλιτέχνες και έργα τέχνης.
Υπάρχουν 5λεπτοι αστέρες της show biz με εφήμερα έργα της μόδας.
Δεν υπάρχει πια παρελθόν.
Υπάρχει μόνο ένα εντυπωσιακό πολύχρωμο μέλλον σαν πυροτέχνημα.
Όλ’αυτά άλλαξαν αργά μέσα από τα χρόνια.
Άλλαξαν ταυτόχρονα και είναι αλληλένδετα.
Έγιναν με τη δική μας παθητική ανοχή και τη δική μας ένοχη αποχαύνωση.
Βάλαμε ενέχυρο το παρελθόν και το μέλλον, για μια κούφια υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο.
Και τώρα που το στοίχημα χάθηκε, γυρεύουμε τον ένοχο εαυτό μας για να τον δικάσουμε που μας άφησε χρεοκοπημένους στα μάτια των παιδιών μας.
Εδώ στον πάτο, οι νόμοι αντιστρέφονται.
Και οι σκηνές που ακολουθούν, νομίζω θα ενοχλήσουν.
Γυρίστε τα παιδιά στο σπίτι.
Κοιμίστε τα, την ώρα που ο κόσμος θα ξυπνά, να μην δουν το σκοτάδι μας.