Μια μεγάλη αριστοκρατική αίθουσα.
Χαμηλός φωτισμός και βαριά διακόσμηση που χάνεται στο σκοτάδι. Στο κέντρο, μεγάλες δερμάτινες πολυθρόνες που βυθίζονται στη χοντρή μοκέτα και πάνω τους απλώνουν χαλαρά μεσήλικες άντρες ντυμένοι με πανάκριβα κουστούμια. Στις παλάμες τους παίζουν το κρυστάλλινο ποτήρι με το ουίσκι. Κάποιοι καπνίζουν.
Ένας απ’αυτούς λέει “Λοιπόν για να τελειώνουμε, ξέρετε τη διαδικασία. Θα πεί ο καθένας τα δικά του , αλλά σύντομα. Βρισκόμαστε εδώ μόνο για συντονισμό. Ποιός αρχίζει;”
“Εμείς” είπε αμέσως ένας από την παρέα.
“Έχουμε και λέμε. Θα πάρουμε τους αριστερούς, τους εργάτες, τους μεροκαματιάρηδες. Γενικά όσους ταυτίζονται με τη λέξη λαός. Θα πάρουμε επίσης τους κουλτουριάρηδες, τους ειρηνιστές και όσους θεωρούν τον εαυτό τους παγκόσμιο πολίτη. Τέλος , όσους αυτό-αποκαλούνται προοδευτικοί και δηλώνουν άθεοι”
“Αυτά; Τελειώσατε;” ρώτησε με βιασύνη ο επόμενος.
“Ωραία. Εμείς τώρα” είπε, και άρχισε.“Θα πάρουμε τους δεξιούς, τους κεφαλαιοκράτες, τους νέο-φιλελεύθερους. Τους εθνικόφρονες, τους πατριώτες τους παραδοσιακούς και τους θρησκευόμενους.”
“Ο επόμενος;” ρώτησε ένα άλλος φυσώντας τον χοντρό καπνό του κάτω από το καπέλο ενός κεντημένου λαμπατέρ. Χωρίς να κουνηθεί από τη θέση του , ο άντρας που καθόταν δίπλα του άρχισε να μιλά βαριεστημένα. “Εμείς θα πάρουμε και φέτος τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τους ομοφυλόφιλους. Τις γυναίκες και τους κατοίκους της υπαίθρου. Όσους πιστεύουν ότι πολιτικά ανήκουν στο κέντρο. Γενικά τους μετριόφρονες και τους συγκαταβατικούς.
Κανένας δεν βιαζόταν να μιλήσει. Κανένας δεν ένοιωθε να απειλείται από τον άλλο. Αντίθετα μιλούσαν όλοι με άνεση και σιγουριά. Ίσοι ανάμεσα σε ίσους ,σε ενα σύστημα που εμπιστεύονταν απόλυτα , και με μια μέθοδο που γνώριζαν καλά. Τα παγάκια κουδούνισαν στο κρύσταλλο των ποτηριών και η κουβέντα άρχισε και πάλι.
“Εμείς θα πάρουμε όλους όσους σας έχουν βαρεθεί. Όσους θέλουν ριζική αλλαγή και εναλλακτικές λυσεις. Όσους νομίζουν ότι είμαστε επαρχιώτες και απολίτιστοι. Θα πάρουμε τους επιστήμονες τους επαναστάτες και τους περιβαλλοντιστές. Αυτούς που είναι πεπεισμένοι ότι τα καταλάβαμε όλα λάθος, ότι ενεργήσαμε λανθασμένα σε όλα.
“Κι εσείς;” Ρώτησαν τον τελευταίο.
“Εμείς θα πάρουμε όλους τους υπόλοιπους. Δηλαδή, τους αναποφάσιστους και τους αδιάφορους. Αυτούς που δεν ξέρουν μέχρι τελευταία στιγμή τι να ψηφίσουν, κι όμως νοιώθουν τύψεις να ρίξουν λευκό. Θα πάρουμε επίσης όσους δεν ενδιαφέρονται τόσο για την ουσία και κοιτάζουν την εμφάνιση.
Ακόμα μια ήρεμη παύση , για να κοπούν τα πούρα, να ξαναγεμίσουν τα ποτήρια.
Ένας από την παρέα ακούμπησε τα χέρια στα γόνατα και σηκώθηκε . Χωρίς επισημότητες και πρωτόκολλα. Στάθηκε
“Κύριοι νομίζω τελειώσαμε. Ελπίζω να μην αφήσαμε πίσω καμία κοινωνική ομάδα. Θα ήταν ολέθριο λάθος, το γνωρίζετε πολύ καλά. Εύχομαι τα επιτελεία σας να δούλεψαν σωστά. Μην ξεχνάτε το σημαντικότερο. Ο κόσμος είναι ο πραγματικός εκπρόσωπος μας νομίζοντας ότι εμείς ήμαστε οι εκπρόσωποι του. Μην τους απογοητεύσετε. Ακούστε τα παράπονα τους προσεχτικά. Είναι ο μόνος τρόπος να ακούσουν κι αυτοί τις θέσεις του κόμματος σας. Προσποιηθείτε ότι βοηθάτε στην επίλυση των προβλημάτων τους, και θα γίνουν οι φανατικότεροι υποστηρικτές σας. Κανένας δεν πρέπει να νοιώθει ανένταχτος. Όλοι πρέπει να εκπροσωπούνται. Όσων από εμάς, οι απόψεις φαίνονταν να συγκλίνουν, πρέπει τώρα να δουλέψουν σκληρά για να δημιουργήσουν διαφωνίες και αντιθέσεις. Μήν σπαταλάτε χρόνο για να πείσετε με επιχειρήματα. Χρησιμοποιείστε το χρόνο σας για να εκτοξεύσετε κατηγορίες στους δήθεν αντιπάλους σας. Φέρνουν καλύτερα αποτελέσματα με λιγότερο κόπο. Πάρτε παράδειγμα από τους δυνατούς σε όλο τον κόσμο. Επενδύοντας στη διχόνοια, και πάντα στο όνομα της δημοκρατίας, πετυχαίνουν εύκολα και γρήγορα ότι θέλουν. Ο κόσμος πάντα διψά για θέαμα. Για σκάνδαλα και αποκαλύψεις. Αποφύγετε την παρόμοια φρασεολογία. Ακόμα και όταν λέτε τα ίδια πράγματα, προσπαθήστε να ακούγονται διαφορετικά. Οι ψηφοφόροι αγαπούν εκείνους που εκφράζονται ξεκάθαρα. Αλλά αγαπούν περισσότερο εκείνους που διαφωνούν.
Δυστυχώς , είμαστε υποχρεωμένοι να προσποιούμαστε τους υπηρέτες των υπηρετών μας. Όμως αυτή είναι η μοίρα μας. Αυτό μας δίνει φωνή και υπόσταση. Μας προσφέρει ασυλία. Μας τοποθετεί στο νομικό και στο ηθικό απυρόβλητο της κοινωνίας μας. Μας πληρώνει και μας ανοίγει πόρτες.
Σώπασε και πάλι. Ο λόγος του ,φάνηκε να παίρνει ένα σοβαρό τόνο, και δεν του άρεσε. Εξάλλου δεν έτρεχε και τίποτα. Συνηθισμένες κουβέντες χιλιοειπωμένες. Για ένα πολιτικό, αυτά είναι ρουτίνα. Ειδικά μπροστά σε φίλους και συναδέρφους. Άφησε ενα πλατύ χαμόγελο να απλώσει στο λαμπερό του πρόσωπο, ύψωσε λίγο το ποτήρι, και φώναξε.
“Άς αρχίσει η προεκλογική περίοδος!”
“Κύριοι!”
“Καλές εκλογές!”
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Avant garde”