Λοιπόν, γιατί να το κρύψω; Συμφωνώ με όλους τους πολιτικούς και με τις θέσεις όλων των κομμάτων έτσι όπως εκφράζονται δημόσια. Συμφωνώ γενικότερα με όλες τις πολιτικές θέσει όλων των δημοσίων προσώπων, πολιτικών και μη. Συμφωνώ με τις θέσεις του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, του ΑΚΕΛ, των οικολόγων και της συμμαχίας πολιτών. Συμφωνώ με τις θέσεις του Αρχιεπισκόπου. Συμφωνώ με τον Πρόεδρο, με την αξιωματική αντιπολίτευση, με τις δηλώσεις των Υπουργών, των Βουλευτών, του Γενικού Εισαγγελέα, της Γενικής Ελέγκτριας και των Επιτρόπων.
Συμφωνώ με τις δηλώσεις του Χούρικαν, του Πανίκου Δημητριάδη, του Αθανάσιου Ορφανίδη και του Βγενόπουλου. Συμφωνώ με όλα όσα δηλώνουν δημόσια ο Ντάισελμπλουμ, η Λανγκάρτ και η Μέρκελ.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να γίνει όσο πιο μεγάλος γίνεται και κανείς δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει μαζί μου. Για την ακρίβεια, αυτός είναι και ο λόγος που η πολιτική έχει αποτύχει παταγωδώς. Όταν το “δημοκρατικό” σύστημα βρέθηκε μπροστά στην πρόκληση να πει την αλήθεια, παίρνοντας το ρίσκο και αναλαμβάνοντας την ευθύνη, αποφάσισε να συνεχίσει να χαϊδεύει τ’ αυτιά των πολιτών βουλιάζοντας στο τέλμα της καταναλωτικής του σήψης, εξασφαλίζοντας την αιώνια του κυριαρχία στο βασίλειο των προσωπικών συμφερόντων, του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας.
Αφήνοντας πίσω μας την εποχή της αλήθειας πλατσουρίζουμε χαρούμενα στη καινούρια νερόβραστη θεωρία της ερμηνείας. Όταν ο πολιτικός λόγος είχε βαρύτητα και η κρίση του κόσμου ήταν σαν ξυράφι, οι πολιτικοί έψαχναν την αλήθεια, έλεγαν τη γνώμη τους, διαφωνούσαν ή συμφωνούσαν, κέρδιζαν ή έχαναν την εμπιστοσύνη των πολιτών και κατά κάποιο τρόπο, “πλήρωναν” για τα λάθη τους.
Τώρα όλ’ αυτά πέρασαν. Τώρα δεν υπάρχει μια αλήθεια αλλά πολλές αλήθειες. Όλοι λένε τα ίδια πράγματα αλλά ο καθένας τα εννοεί διαφορετικά. Περάσαμε στο σκοτεινό μεσαίωνα της ερμηνείας όπου οι πολίτες ακούνε αυτά που θέλουν να ακούσουν, οι πολιτικοί επαναλαμβάνουν τις ίδιες χλιαρές ατάκες που έμαθαν να λένε και ήμαστε όλοι βολεμένοι. Οι μεν μοιράζουν την πίτα των ψηφοφόρων, οι δε εξαργυρώνουν την κομματική υποταγή τους με μικρο-προσωπικά βδελυρά ανταλλάγματα.
Μήπως το σχέδιο Ανάν δεν ήταν όλο ένα παιχνίδι ερμηνειών; Τα ψηφίσματα του ΟΗΕ; Η συνθήκη εγκαθίδρυσης και τα επεμβατικά δικαιώματα των εγγυητριών δυνάμεων; Όλες οι συμφωνίες κορυφής και όλα τα κοινά ανακοινωθέντα των Προέδρων της Κ. Δημοκρατίας με τους ηγέτες των Τ/Κ; Οι υποσχέσεις των μεγάλων και τα συμφέροντα των μικρών;
Στο Λούνα-παρκ της ρεαλ-πολιτικ τη νύφη την πληρώνεις εσύ που μένεις στη μέση. Θεωρείσαι γραφικός όταν αναζητείς την αλήθεια και παλιομοδίτης όταν μιλάς για αντικειμενικότητα. Ανίκανος να εναρμονιστείς με τις σύγχρονες θεωρίες των ερμηνειών. Γι’ αυτό συμφωνώ με τις δηλώσεις όλων. Διότι δεν έχει πλέον σημασία τί λέει ο καθένας, αλλά τι εννοεί!