Μια από τις πολύ καλές αμερικάνικες ταινίες που είδα τον τελευταίο καιρό. Παραθέτω την κριτική από το movieworld.gr, με την οποία συμφωνώ κατά ένα μεγάλο ποσοστό, εκτός από το κομμάτι για τον Τραβόλτα. Πιστεύω ότι δεν είναι απλά επαρκής και αξιοπρεπής στο ρόλο του, αλλά η ερμηνεία του είναι το ατού της ταινίας. Μαζί με την εξαίρετη νεαρή Σκάρλετ Γιοχάνσον που έχει το τεράστιο χάρισμα να δείχνει να μην συνειδητοποιεί ακόμη πόσο καλή ηθοποιός είναι, συνθέτουν ένα δυναμικό δίδυμο. Όσο για παραφωνίες του Τραβόλτα/Bobby προσδίδουν μια ξεχωριστή πινελιά στην εικόνα παρακμής που έχουμε μπροστά μας. Ασχολίαστο βέβαια δεν μπορώ να αφήσω για ακόμη μια φορά τον ελληνικό τίτλο που δόθηκε στην ταινία στην Ελλάδα. Νομίζω ότι αυτοί οι τίτλοι που απέχουν τόσο πολύ από τον πραγματικό που δίνεται στην ταινία όχι μόνο αφαιρούν κάτι από την ταινία αλλά και φτάνουν πολλές φορές στα όρια του μπανάλ. Και κάτι ακόμη: Θα είναι άραγε ξανά η Νέα Ορλεάνη τόσο ωραία;
Σκηνοθεσία: ΣέινιΓκάμπελ
Σενάριο: ΣέινιΓκάμπελ, ΡόναλντΈβερετΚαπς
Πρωταγωνιστούν: ΤζονΤραβόλτα, ΣκάρλετΓιόχανσον, ΓκάμπριελΜαχτ, ΝτέμποραΚάρλαΟύνγκερ
Διάρκεια: 116
Χώρα: Η. Π. Α.
Έτος: 2004
Η ΙΣΤΟΡΙΑ: Μετά το θάνατο της μητέρας της Λορέιν, με την οποία είχαν αποξενωθεί, η ατίθαση δεκαοκτάχρονη Πέρσι Γουίλ επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη για να βρει στο πατρικό της σπίτι δύο losers για συγκατοίκους: Τον Μπόμπι Λονγκ, πρώην καθηγητή λογοτεχνίας, και τον προστατευόμενό του, Λόσον Πάινς, αμφότερους σε προχωρημένο στάδιο αλκοολισμού. Στην πορεία οι ζωές τους ενώνονται, μυστικά φανερώνονται και το τραγούδι για τον Μπόμπι Λονγκ ολοκληρώνεται…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Η Νέα Ορλεάνη ποτέ δεν ήταν πιο όμορφη…Jazz μουσική, ατελείωτη βροχή, άφθονα ποτά και μποέμ διάθεση. Ο αμερικανικός Νότος γίνεται το φόντο για άλλη μια ιστορία παρακμής, με ήρωες τρεις μοναχικές καρδιές που σμίγουν για να…ενώσουν τις μοναξιές τους και να λυτρωθούν. Η Πέρσι, ο Μπόμπι και ο Λόσον έχουν πολλά κοινά: Μετανιώνουν αιώνια για παλαιές τους επιλογές, τους αρέσουν οι καταχρήσεις και η μουσική και κυρίως είναι ολομόναχοι σε αυτό τον κόσμο. Για την ακρίβεια όχι τόσο μόνοι αφού, όπως ανακαλύπτουν στη συνέχεια, έχουν ο ένας τον άλλο…
Η νουβέλα του Ρόναλντ Έβερετ Καπς (αυθεντικός τίτλος: «Off Magazine Street») βρίθει από εικόνες απόλυτης παρακμής και βασανιστικής αποξένωσης αλλά στην ταινία το κλίμα είναι λιγότερο ρεαλιστικό και ωμό, θα λέγαμε σχεδόν ωραιοποιημένο. Εδώ η παρακμή δεν σοκάρει μεν αλλά από την άλλη δεν «ελκύει» κιόλας. Τί φταίει; Ίσως η επιλογή πρωταγωνιστή…Ο Τζον Τραβόλτα, αν και είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής – και ιδιαίτερα σε σχέση με τη σαβούρα που τον έχουμε συνηθίσει -, παρόλα αυτά χρειάζεται πολλά Τζακ Ντάνιελς ακόμα για να μας πείσει ότι είναι αυτοκαταστροφικός από κούνια, αυτοκτονεί αργά – αργά με αλκοόλ ενώ παράλληλα και… λίγη εξάσκηση όσον αφορά στο μουσικό του ταλέντο, το οποίο μας απασχολεί ουκ ολίγες φορές στο φιλμ, δε θα πήγαινε στράφι…
Οι τρεις προσωπικότητες των βασικών χαρακτήρων είναι τα θεμέλια της ιστορίας του Μπόμπι Λονγκ η οποία διανθίζεται ανά τακτά διαστήματα από ατάκες φιλοσοφικού περιεχομένου βγαλμένες από την αφρόκρεμα της αμερικανικής λογοτεχνίας. Η ατμόσφαιρα νοσταλγίας που θέλει να δώσει ο σκηνοθέτης πάντως επιτυγχάνεται σχεδόν στο ακέραιο, βοηθούμενη και από τα πανέμορφα κάδρα μιας Νέας Ορλεάνης έτσι όπως δε θα την ξαναδούμε πια. Τί απομένει; Μια όμορφη ιστορία και οι γλυκιές νότες μιας κιθάρας η οποία «κλαψουρίζει» ένα τραγούδι: «Η καρδιά είναι ένας μοναχικός κυνηγός» θα έλεγαν οι τρεις «απόκληροι» της ζωής, όπως ακριβώς έλεγε και το κομμάτι που είχε γράψει η μητέρα της Πέρσι. «Δε θα σταματήσουμε ποτέ να αναζητάμε. Και στο τέλος όλων μας των αναζητήσεων θα φτάνουμε εκεί που ξεκινήσαμε και θα γνωρίζουμε αυτό το μέρος για πρώτη φορά», θα έλεγε ο Μπόμπι ή ο Τ. Σ. Έλιοτ αν προτιμάτε. Αναζήτηση μέχρι το τέλος του τραγουδιού…