Η Κύπρος δεν σώζεται ούτε με τα λεφτά της προεδρικής λιμουζίνας, ούτε με τους μισθούς των αστυνομικών της προεδρικής φρουράς. Δεν σώζεται με τα λεφτά των καυσίμων των υπηρεσιακών αυτοκινήτων ούτε με τις χιλιάδες ευρώ για τους κερασμένους καφέδες των διευθυντών των διαφόρων τμημάτων. Η Κύπρος δεν καταστράφηκε ούτε απο τα Προεδρικά ταμεία αλληλεγγύης, ούτε ακόμα και απο τα παραφουσκωμένα ταμεία προνοίας των κρατικών υψηλόβαθμων.
Για να ήμαστε ειλικρινείς, η Κύπρος δεν θα σωθεί ούτε αν μειώσουμε τα βοηθήματα στους αιτητές ασύλου ούτε αν μειώσουμε τα έξοδα των πρεσβειών, ούτε αν επαναφέρουμε την μέχρι προσφάτως ισχύουσα Τουρκοκυπριακή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Η Κύπρος θα μπορούσε να σωθεί μόνο αν είχε πολιτικούς που είχαν το θάρρος να πουν ΦΤΑΝΕΙ ως εδώ. Πολιτικούς για τους οποίους τα μέχρι τώρα κακώς έχοντα θα ήταν αφορμή για ριζική και άμεση αλλαγή και όχι ακόμα μια δικαιολογία για διαιώνιση της κοινωνικής αδικίας. Θα μπορούσαμε να σωθούμε αν οι πολιτικοί μας γίνονταν πρώτα απ’όλα οι ίδιοι το ζωντανό παράδειγμα των ιδεολογιών τους και οχι απλά κούφια φερέφωνα σε ατακαδόρικες ψηφοθηρικές συγκεντρώσεις. Αν οι πολιτικοί μας προσπαθούσαν έστω και στο ελάχιστο να κάνουν πράξη εκείνη την τόσο αγαπητή τους φράση με την γυναίκα του Καίσσαρα, που όλος παραδόξως όλοι την επικαλούνται αλλά κανένας δεν την εφαρμόζει. Η χώρα μας θα μπορούσε να σωθεί αν έστω και ένας πολιτικός αποφάσιζε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της θέσης του και παραιτείτω ζητώντας δημόσια συγνώμη. Αν το σύστημα αποφάσιζε κάποτε να τιμωρήσει επιτέλους παραδειγματικά τους επώνυμους υπεύθυνους έστω και για ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου των πολιτών. Θα μπορούσαμε να σωθούμε αν βρισκόταν έστω και ένας πολιτικός να βάλει το κοινό συμφέρον πάνω απο το προσωπικό. Αν οι εφημερίδες χρησιμοποιούσαν τον εαυτό τους για να προβάλουν την είδηση και όχι το αντίθετο. Αν οι κυβερνώντες δεν έβαζαν το πολιτικό κόστος πιο ψηλά από την εθνική επιβίωση. Αν οι βουλευτές μας εξαντλούσαν όλα τους τα περιθώρια για να προστατευόσουν τον πολίτη αντί για να αντικρούουν αλληλοκατηγορίες και να παίζουν λασπο-πόλεμο απο τα ΜΜΕ.
Η τράπεζα δεν θα πτωχεύσει αν δεν της πληρώσω τις 10,000 ευρώ που της χρωστώ. Αν δεν το κάνω όμως θα υπάρξουν κυρώσεις. Κανένας δεν μπορεί να φτωχύνει αν του κλέψουν το ρολόι. Παρόλαυτα αν το κάνω θα με συλλάβουν και θα με καταδικάσουν. Και αν η τροχαία με τιμωρήσει για υπερβολική ταχύτητα τότε είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω το πρόστιμο που μου επιβλήθηκε γνωρίζοντας ότι την ίδια εκείνη στιγμή, εκατοντάδες άλλοι παρανομούν τρέχοντας με μεγαλύτερη ταχύτητα απο μένα χωρίς κανένας αστυνομικός να τους εντοπίζει. Επειδή η δικαιοσύνη, δεν είναι κάτι που φτιάχνεται με τους νόμους. Δεν είναι κάτι που αναλύεται σε στατιστικές. Είναι συνείδηση και πολιτισμός. Είναι ωριμότητα και ευγένεια. Είναι ένδειξη προσήλωσης σε ψηλές αξίες και ιδανικά.
Θα μπορούσαμε να σωθούμε αν δεν ήμασταν τελικά ο καθρέφτης των διεφθαρμένων πολιτικών που φτύνουμε.