Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούν τη σημαία ένα κομμάτι πανί ή την πατρίδα ένα κομμάτι γης. Την ιστορία μια “άλλη” εκδοχή της πραγματικότητας και τη θρησκεία ένα ανόητο παραμύθι χειραγώγησης των “αμόρφωτων” μαζών. Γι αυτό το λόγο οι απόψεις μου, αλλά και εγώ ο ίδιος πολλές φορές, πέφτουμε θύματα εύκολων ερμηνειών που σε τιμωρούν με το μαρτύριο να πρέπει να αποδεικνύεις καθημερινά ότι δεν είσαι αυτό που σε κατηγορούν. Είναι τόσο εύκολη η ζωή όταν “πακετάρεις” αυτούς με τους οποίους διαφωνείς σε κιβώτια που έχουν πάνω την επιγραφή “φασίστας”, “εθνικιστής”,“ρατσιστής”, “απορριπτικός” κλπ.
Το ένστικτο του χρόνιου πολέμιου της “πρακτικότητας” με φέρνει συχνά στον αντίποδα της πλειοψηφίας. Για μένα ο συμβολισμός είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία αυτού του ανθρώπινου πολιτισμού αιώνων που μας χαρίστηκε. Όλες οι εκφάνσεις του, όλα τα ψηλά σκαλοπάτια που με θυσίες ανεβήκαμε ως ανθρωπότητα, έγιναν μέσα από συμβολισμούς. Όλες οι μορφές τέχνης σ’αυτό στηρίχτηκαν. Καμιά επανάσταση δεν θα πετύχαινε, κανένας λόγος δεν θα συγκινούσε, καμία αξία δεν θα ενέπνεε αν δεν βασίζονταν όλα στον συμβολισμό των πραγμάτων και όχι στην “ρεαλιστική” διάσταση του συμφέροντος.
Υπάρχουν δύο τρόποι να αποδεσμευτείς από ένα πρόβλημα. Είτε το λύνεις είτε το αγνοείς. Δυστυχώς η Σαλαμίνα δεν απελευθερώνεται από τα τουρκικά στρατεύματα όταν σταματήσω να την αποκαλώ κατεχόμενη. Αυτό είναι μόνο ο εύκολος τρόπος να απαλλαγείς από το πρόβλημα της κατοχής. Αντί να αντισταθείς στην αδικία και το έγκλημα αποφασίζεις να γίνεις στρουθοκάμηλος. Μια ψευδαίσθηση “πρακτικής” λύσης που βολεύει. Αυτή όμως δεν είναι επαναπροσέγγιση, είναι εταιροτυφλισμός. Κλείνουμε τα μάτια, δεν σε βλέπω, δεν με βλέπεις, ωραία κρυφτήκαμε! Η επαναπροσέγγιση των δυο λαών στην Κύπρο θα γίνει μόνο μέσα από το κοινό ξεσκέπασμα και την παραδοχή των εγκλημάτων που τα ακραία στοιχεία της κάθε κοινωνίας διέπραξαν σε βάρος της άλλης. Όχι με το να χασκογελούμε και να χαριεντιζόμαστε στις τηλεοράσεις με το υφάκι “κοιτάξτε με ΞΕΧΝΩ!”.
Ο ΘΟΚ όφειλε να διαφυλάξει τις αξίες και τις αρχές της τέχνης που υπηρετεί. Η ανάγκη να ακουστεί μια Ελληνική τραγωδία στο θέατρο της Σαλαμίνας μετά από τόσα χρόνια, δεν είναι αρκετή. Απο επαναπροσεγγιστικό εργαλείο μετατρέπεται σε θρίαμβο ιστορικής αμνησίας που τραγικά θα μας οδηγήσει στα ίδια λάθη του παρελθόντος. Οι εξυπνούλικες ατάκες του κου Τουμαζή δεν διασκεδάζουν τις ανησυχίες μου. Επιβεβαιώνουν την πεποίθηση ότι ζω δυστυχώς σε μια χώρα όπου το πολυτιμότερο αγαθό είναι το τρίπτυχο ΕΥΚΟΛΑ-ΓΡΗΓΟΡΑ-ΦΤΗΝΑ! Όπως λέμε, ΤΡΑΓΩΔΙΑ-ΣΑΛΑΜΙΝΑ-ΕΙΣΒΟΛΗ-ΚΑΤΟΧΗ-ΤΕΛΟΣ! Τί ωραία που το λύσαμε!
Τις λυσσασμένες αντιδράσεις των ορκισμένων πάση θυσία επαναπροσεγγιστων, τις δέχομαι. Τις προσωπικές επιθέσεις, τους χαρακτηρισμούς και τα προσβλητικά επίθετα τα αντιμετωπίζω. Τη λάσπη όμως που θα μου λερώσει τα χέρια αν επιδιώξω την ευκολία μου με τίμημα την αξιοπρέπεια μου δεν θα μπορέσω να την ξεπλύνω ποτέ.
Στην τραγωδία του ΘΟΚ στη κατεχόμενη Σαλαμίνα, με άδεια από τις κατοχικές αρχές δεν θα πάω. Δεν θα μπορέσω. Θα παρακολουθώ μια άλλη “τραγωδία”. Εκείνη που παίζεται ασταμάτητα τα τελευταία 50 χρόνια στη χώρα μου.