Επιστρέφεις πίσω στη χώρα σου μετά από τις “κουλτουριάρικες” διακοπές που για τόσο καιρό σχεδίαζες και περίμενες με ανυπομονησία. Δεν χρειάζεται και πολλά για ν’ ανοίξει το μάτι και η ψυχή του φιλότεχνου ανθρώπου. Λίγες μόνο μέρες σε μια πόλη της Ευρωπαϊκής μας γειτονιάς είναι αρκετές για να σε φέρουν κοντά στα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της σύγχρονης τέχνης. Τουλάχιστον αυτό είναι το πλάνο, η θεωρεία που λέμε. Διότι στην πραγματικότητα η σύγχρονη Τέχνη βρίσκεται από καιρό τώρα πολύ πιο κάτω από τις προσδοκίες ακόμα και του μέσου θεατή/ επισκέπτη. Τα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου, στις πιο γνωστές καλλιτεχνικές πρωτεύουσες του κόσμου, φιλοξενούν έργα των πιο διάσημων καλλιτεχνών του κόσμου που δυστυχώς σε αφήνουν τραγικά αδιάφορο.
Η Τέχνη των τελευταίων δεκαετιών έγινε μια ανιαρή ψευδο-νοητική διαδικασία που χάνεται στους λαβυρίνθους δήθεν βαθυστόχαστων φιλοσοφιών καθιστώντας το ίδιο το έργο Τέχνης από αντικειμενικό σκοπό της δημιουργίας, σε ένα απλό στάδιο ίσως και δευτερεύουσας σημασίας, στην δημιουργική πορεία του καλλιτέχνη. Τα Γκούγκεναιμ, οι Τέιτ γκάλερις και οι Βενετίες, τα Παρίσια, τα Λονδίνα και οι Βαρκελώνες, γεμίζουν συνεχώς από πολυδιαφημιζόμενες εκθέσεις “ιερών τεράτων” της Τέχνης που ο κάθε φιλότεχνος, σύγχρονος πολίτης οφείλει να επισκεφτεί αν θέλει να θεωρείται ως τέτοιος. Και το μόνο που απομένει μετά είναι οι μεγαλόφωνες “κουλτουριάρικες” συζητήσεις στα διάφορα κοινωνικά events και ο βομβαρδισμός με εκατοντάδες άχρηστες φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του τύπου “εγώ – feeling κουλτουριάρης- @στο Μουσείο που ακούς συνέχεια να μιλούν όλοι”
Κι όμως κανένας δεν γυρίζει να πει ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός! Η σύγχρονη τέχνη κάνει εκκωφαντικό θόρυβο διότι είναι άδεια, κούφια. Το έργο τέχνης δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Έχει συνεχώς ανάγκη από διαφήμιση, από δεξιώσεις, συνεντεύξεις και πρωτοσέλιδα. Από επώνυμους επιμελητές, γκαλερίστες, κριτικούς τέχνης και εκατομμυριούχους συλλέκτες. Είναι γι αυτό το λόγο που όταν τελικά βρεθεί γυμνό σε ένα μουσείο μπροστά από το θεατή καταρρέει. Δεν μπορεί να μιλήσει, δεν μπορεί να μεταδώσει ούτε να εκπέμψει τίποτα. Διότι ο δημιουργός του ξόδεψε όλα του τα αποθέματα στη διαφήμιση και την προώθηση. Επένδυσε στην εικόνα ελπίζοντας πως αυτή θα είναι τόσο εντυπωσιακή ώστε να κρύψει περίτεχνα την τραγική απουσία του περιεχομένου. Η Τέχνη στις αρχές του 21ου αιώνα έγινε κι αυτή μια καταναλωτική φούσκα όπως το χρηματιστήριο, τα τραπεζικά συστήματα, το πολιτικό σύστημα, τους κατασκευασμένους πολέμους και το star system εν γένει. Το μόνο που μας απομένει σ’ αυτές τις “κουλτουριάρικες” διακοπές, είναι ότι τουλάχιστον βλέπουμε όμορφες πόλεις και όμορφα τοπία. Αφήνεις το βλέμμα να πλανηθεί στον ορίζοντα, ξεκουράζεις το πνεύμα σου στα μνημεία, στα κτήρια στους όμορφους δρόμους και συγκινείσαι από την ικανότητα του αστικού τοπίου να υπάρχει σε τόση αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Νιώθεις έστω και έτσι εκείνη την ανάταση της ψυχής που μάταια γυρεύεις στα σύγχρονα έργα τέχνης στα μουσεία του κόσμου.
