Είχα γράψει ένα βιβλίο για τα χρώματα.
Νομίζω ήταν παιδικό, είχε και πολλές ζωγραφιές, αλλά τώρα δε θυμάμαι πού είναι.
Δε θυμάμαι αν το είχα γράψει εγώ ή κάποιος άλλος.
Θέλω να γράψω ένα βιβλίο σπουδαίο.
Θέλω να έχει πλοκή και αγωνία.
Να μιλά για πολλά, για όλα αν γίνεται.
Να περιλαμβάνει γεγονότα, φήμες, ανέκδοτα, τραγωδίες, ψέματα, αφορισμούς.
Θα γράψω ένα βιβλίο για τη μουσική.
Οι μελωδίες θα ξεπετιούνται από τις σελίδες μόλις τις ανοίγει ο αναγνώστης.
Ακόμα και όταν είναι κλειστό θα ξεχειλίζουν κάτι νότες απ’ αυτό – σαν αέρας, σαν καπνός, σαν οξυγόνο.
Θα θεραπεύουν και θα λύνουν τις ψυχές.
Γράφω ένα βιβλίο όχι σαν τα άλλα, διαφορετικό, ξεχωριστό.
Για να το συνοψίσω θα πρέπει να γράψω ένα άλλο βιβλίο…
Περιμένω με αγωνία τα όνειρά μου που θα έρθουν για να μου δείξουν τα επόμενα κεφάλαια.
Περιμένω από το φεγγάρι να βάλει σε σειρά τις λέξεις.
Μόλις τέλειωσα ένα βιβλίο.
Το έγραφα για σαράντα και βάλε χρόνια.
Γράφοντάς το έκοψα χιλιάδες φορές τα δάχτυλά μου στις σελίδες του.
Είναι σκληρό, είναι καυστικό, είναι άχρωμο, είναι σκανδαλώδες, δίκαιο, μοντέρνο, αποκαλυπτικό και μοιραίο.
Το εξώφυλλο του είναι καμωμένο από γυαλί και σίδερο, από παράγωγα του πετρελαίου και από πούπουλα λευκά και γκρίζα.
Και οι σελίδες μπορούν να ταξινομούνται από μόνες στο χώρο και στο χρόνο.
Θα το διαβάσει άραγε κανείς; Εγώ πάντως σίγουρα όχι. Μη με ρωτήσετε γιατί.