Όσο πλησιάζει ο καιρός της “επερχόμενης” λύσης, τόσο θα πληθαίνουν τα φαινόμενα της ασύμμετρης αυτοκριτικής που τόσο πολύ συνηθίζουμε στη χώρα μας. Το γνωστό “εκάμαμεν τζι εμείς πολλά”, αντίστοιχο του Ελλαδικού “μαζί τα φάγαμε” είναι απλά μια ευφυής τακτική των κυβερνήσεων να μειώσουν τις έντονες αντιδράσεις του κόσμου μπροστά σε μια αποτυχημένη πολιτική που οδηγεί, αν δεν έχει ήδη οδηγήσει, στην καταστροφή. Ο λαός είναι πιο φρόνιμος αν νοιώθει ότι φταίει.
Κι επειδή η λύση που σερβίρεται θα είναι απ’ ότι φαίνεται πέρα από τα όρια της λογικής, οι μηχανισμοί αυτοενοχοποίησης άρχισαν να δουλεύουν υπερωρίες. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως σύντομα θα κληθούμε όχι μόνο να αποζημιώσουμε τον θύτη για το έγκλημα που διέπραξε σε βάρος μας, αλλά να ζητήσουμε και συγνώμη από πάνω. Θα πρέπει να πιστέψουμε ότι επανενώνουμε τη χώρα μας διαιρώντας την σε δύο συνιστώνται κρατίδια (!) και ότι επαναφέρουμε την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή συναινώντας σε ένα συνταγματικό μόρφωμα δέκα φορές πιο εύθραυστο και πιο ετοιμόρροπο από κείνο της συνθήκης εγκαθίδρυσης. Είναι λογικό μεγάλες ομάδες του λαού να διαφωνούν. Είναι γι αυτό το λόγο που από το οπλοστάσιο της πολιτικής βγήκαν και πάλι τα γνωστά όπλα που ήδη γνωρίζουμε από το 2004. Πρώτο και καλύτερο το “εκάμαμεν τζι εμείς πολλά”. Ένα επιχείρημα που μένει πάντα να αιωρείται σαν απειλή στον αέρα χωρίς να ολοκληρώνεται. Ένα εκπτωτικό κουπόνι δώρο προς την τουρκοκυπριακή κοινότητα χωρίς όμως όριο στο ποσό και χωρίς ημερομηνία λήξης. Μπορεί να το χρησιμοποιεί εσαεί για τα πάντα. Έχει γίνει ο μπαλαντέρ της επιχειρηματολογίας της λύσης. Το ρίχνεις και κολλά παντού. Πάει με όλα! Και όποιος τολμήσει να διαφωνήσει με αυτή τη ρητορική τότε μπαίνει σε λειτουργία ο δεύτερος μηχανισμός που λέει πως “όποιος διαφωνεί με αυτό που λέω είναι υποστηριχτής του αντίθετου!”. Τίποτα δεν διευκολύνει περισσότερο μια διεφθαρμένη πολιτική από την πόλωση. Από το συναίσθημα που δημιουργεί στους πολίτες να πρέπει συνεχώς να αποδεικνύουν την αθωότητά τους απλά επειδή έχουν διαφορετική άποψη. Ετοιμαζόμαστε λοιπόν να υποδεχτούμε την εποχή των “θέλοντων” και “μή θέλοντων” τη λύση ανάλογα με το αν συμφωνούν ή όχι με τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο Κυπριακό. Προς το παρόν διανύουμε την εποχή του “εκάμαμεν τζι εμείς πολλά”