Δεν έχω ακόμα καταλάβει σε τί χρησιμεύουν τα σχόλια των αναγνωστών κάτω απο τα άρθρα των ηλεκτρονικών εφημερίδων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελούν την πιο πιστή εικόνα της κοινωνίας μας. Διαβάζοντας τα κανείς έχει ανα πάσα στιγμή πλήρη εικόνα του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται οι άνθρωποι αυτού του τόπου, την ψυχοσύνθεση τους, τα χαρακτηρηστικά και τα ελαττώματα τους.
Καταλαβαίνεις αμέσως τους λόγους που βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε, τους λόγους που ήμαστε συνεχώς σε μια πορεία κατρακύλας και συνειδητοποιείς με έκπληξη πόσο πιο χαμηλά μπορούμε ακόμα να φτάσουμε.
Κάθε είδηση αποτελεί αφορμή για βρισίδι και αλληλοκατηγορίες κυρίως σε προσωπικό επίπεδο με πλήρη έλλειψη επιχειρηματολογίας εκτός από τον γνωστό κομματικό ατακαδόρικο παπαγαλισμό που έχει περάσει πλέον στη σφαίρα της γραφικότητας. Δεν υπάρχει κανένας προβληματισμός για το αντικείμενο του άρθρου και καμία ουσιαστική συζήτηση. Για διάλογο ούτε λόγος. Εξάλλου απο τα πρώτα 3-4 σχόλια, το θέμα περνά σε άλλες συζητήσεις άσχετες με το άρθρο. Οι ειδήσεις τραβιούνται απο παντού προκειμένου να βολέψουν τις πεποιθήσεις και τα σχόλια του καθενός. Μοιάζει περισσότερο με ελέυθερο βήμα το οποίο προσφέρεται στον καθένα για να πεί τη γνώμη του. Αρχίζει λοιπόν ο κάθε πονεμένος, ο κάθε βαρεμένος, ο κάθε κομπλεξικός και αραδιάζει αρλούμπες και κομματικές προπαγάνδες. Δίνουν σχεδόν όλοι την εντύπωση ότι ο απώτερος τους σκοπός είναι με κάθε τρόπο να προκαλέσουν και να ενοχλήσουν για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους.
Όλα αυτά φυσικά γίνονται με την προϋπόθεση ότι καταφέρνει κάποιος να διαβάσει τι γράφουν. Η χρήση των ηλίθιων greeklish, όχι μόνο δυσκολεύει αφάνταστα την ανάγνωση και την κατανόηση των σχολίων, επιβεβαιώνει με τον πιο έμπρακτο τρόπο τον επαρχιωτισμό που μας χαρακτηρίζει, την κρίση ταυτότητας που έχουμε και την έλλειψη συνείδησης. Για παράδειγμα, η ανάλυση μιας λύσης του κυπριακού με greeklish κεφαλαία(!) έχει ένα βαθμό δυσκολίας μεγαλύτερο απο την αποκρυπτογράφηση της στήλης της Ροζέττας.
Ο φανατισμός και η πόλωση μετατρέπουν τη δυνατότητα διαλόγου και ελεύθερης έκφρασης σε μια στείρα διελκυστίνδα. Το τραβάει ο καθένας όσο πάει και…όπου κοπεί! Αυτό που κόβεται στο τέλος φυσικά είναι η σχέση μας με την αντικειμενική αλήθεια.