Η έκθεση φωτογραφίας του Σωφρόνη Σωφρονίου στο σκαλί Αγλαντζιάς είναι μια ευκαιρία να ρυθμίσουμε νομίζω όλοι μας, και ειδικότερα οι καλλιτέχνες, την καλλιτεχνική μας πυξίδα που τα τελευταία χρόνια χορεύει σαν τρελή στους ρυθμούς της σύγχρονης Τέχνης.
Μια έκθεση χωρίς επιτήδευση που γίνεται ακόμη πιο δύσκολη από τη στιγμή που το μέσο το οποίο χρησιμοποιεί έχει δυστυχώς ταυτιστεί με τη δημοσιογραφία και τα ΜΜΕ. Κι όμως, καμία επίκληση στο συναίσθημα του θεατή, καμία φωτογραφία πρωτοσέλιδου. Η φωτογραφία γίνεται σκοπός χωρίς να υποβιβάζεται στο ρόλο του μέσου. Ότι είχε να πει ο καλλιτέχνης το είπε. Το θεματικό τους εύρος τεράστιο αφού καλύπτει σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη. Επιπόλαια κάποιος θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει ως “ταξιδιωτικές” φωτογραφίες. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το θέμα περνάει σε δεύτερο πλάνο. Γίνεται απλά η αφορμή για να ξεκινήσει ο φωτογράφος τη διαδρομή του και να καταλήξει στην τέχνη. Δεν είναι εύκολο να κρατάς στα χέρια μια φωτογραφική, να γυρίζεις τον κόσμο και να μην κάνεις φωτορεπορτάζ! Να κάνεις απλά τέχνη.
Τα έργα της έκθεσης δεν φωνάζουν και δεν επιβάλλονται. Δεν προσπαθούν να προκαλέσουν ούτε να εντυπωσιάσουν. Υπάρχουν διακριτικά, σχεδόν αθόρυβα, υπηρετώντας μια καλλιτεχνική αξιοπρέπεια που σπανίζει πολύ στις μέρες μας. Μετά από την πρώτη ματιά, τα αναγνωρίσιμα στοιχεία αρχίζουν σταδιακά να υποχωρούν μετατρέποντας τις φωτογραφίες σε παράθυρα που κοιτάζουν σε όμορφες εικαστικές συνθέσεις, τίποτα άλλο. Ότι χρειάζεται δηλαδή για να ξεκινήσει ο θεατής το ταξίδι του.
Οι φωτογραφίες συγκινούν για την αισθητική τους, για την ισορροπία τους, για την επιλογή του κάδρου και τις χρωματικές τους σχέσεις. Δεν προσπαθούν να λύσουν κανένα κοινωνικό πρόβλημα, δεν παίρνουν καμία κοινωνική, πολιτική ή άλλη θέση. Δεν σε φορτώνουν ούτε με ενοχές ούτε με τύψεις , που έχει γίνει τόσο πολύ της μόδας τελευταίως. Στον αντίποδα του κούφιου καλλιτεχνικού δηθενισμού που μας ταλαιπωρεί ανελέητα βρίσκει κανείς στις φωτογραφίες του Σωφρόνη τέχνη απλή, αγνή και ελεύθερη. Βιώνει ο επισκέπτης εκείνη την ψυχική ανάταση της υπέρβασης που κάθε έργο τέχνης οφείλει να υπηρετεί.