Παρακολουθώ τις εξελίξεις στην Ελλάδα και προβληματίζομαι. Εκατοντάδες πολιτικοί και παρατρεχάμενοί τους, συζητούν μανιωδώς και αναλύουν τα διάφορα σενάρια. Κάνουν δηλώσεις, ερμηνεύουν αποτελέσματα και επιδίδονται σε “τακτικισμούς” όπως τους ονόμασε ο Βαρουφάκης. Βιώνουμε μια αντίφαση την οποία όμως δεν αντιλαμβανόμαστε. Έχουμε ταυτίσει την Ευρώπη με μια σειρά από ανθρωπιστικές αξίες και ψηλά δημοκρατικά ιδεώδη ενώ την ίδια στιγμή ταυτίζουμε τους Ευρωπαίους πολιτικούς με τη ρεαλ πολιτικ, τη στυγνή και απρόσωπη αλήθεια των αριθμών και το δίκαιο του δυνατού. Ουσιαστικά η Ευρώπη έγινε το καρότο μας και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί το μαστίγιο μας και το υπάκουο γαϊδουράκι του Ευρωπαϊκού Νότου προχωρά!
Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας είχε κρυφή ατζέντα ή αν ο Βαρουφάκης μπλόφαρε χωρίς σχέδιο Β. Δεν ξέρω τελικά ποιο από τα δύο κακά είναι το λιγότερο οδυνηρό για την Ελλάδα. Εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι για πρώτη φορά στο Ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό, άκουσα ένα αρχηγό κράτους να επικαλείται ως κύριο επιχείρημα του την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του λαού του. Άκουσα ένα πολιτικό να δηλώνει ότι παίρνει θάρρος από τον Πολιτισμό της χώρας του και καλεί τον λαό του να μην φοβάται τον φόβο του (!). Οι ορθολογιστές φυσικά θα μου πουν “δεν μπορείς να δώσεις αξιοπρέπεια στον πεινασμένους να φάνε, ούτε πολιτισμό στους άστεγους για σπίτι”. Τέτοιες ρεαλιστικές αντιλήψεις όμως δεν με αφορούν ούτε έχουν αποτελέσει ποτέ το κριτήριο στις αποφάσεις μου.
Εγώ γουστάρω να βλέπω την αμηχανία των “σοβαρών” Ευρωπαίων απέναντι σε τέτοιες δηλώσεις. Μ’ αρέσει να τους ακούω να δηλώνουν μπροστά στις κάμερες πως “δεν καταλαβαίνουμε τί ακριβώς θέλουν οι Έλληνες”. Πιο πολύ όμως μου αρέσει η αμηχανία των δικών μας πολιτικών όταν η κυβέρνηση Τσίπρα τους χαλάει την πιάτσα. Έχουν ξοδέψει τόσο χρόνο να αναμασούν αρλούμπες του τύπου “πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού” που τώρα δεν ξέρουν τι να κάνουν. Κρύβονται στα κουστούμια τους, παίρνουν το αυστηρό τους ύφος, αμολούν μια σειρά από νούμερα και “εφικτές” λύσης και περιμένουν τα καημένα να εντυπωσιάσουν. Αριστεροί, δεξιοί και ενδιάμεσοι μυρίζουν ναφθαλίνη μπροστά στην καινούργια προσέγγιση της Ελληνικής κυβέρνησης.
Επαναλαμβάνω. Δεν έχω σχηματίσει ακόμα καμία ξεκάθαρη άποψη για το Ελληνικό πρόβλημα. Ανησυχώ κι εγώ για την ορθότητα των ελιγμών του Τσίπρα. Χαίρομαι όμως που έστω κι έτσι, ανάμεσα στα “ρεαλιστικά” γεράκια της Ευρώπης, και ιδιαίτερα της χώρας μας, ορθώνει το ανάστημα του ένας ηγέτης με την πραγματική σημασία της λέξης. Όχι ακόμα ένας Ευρωπαίος δυσκοίλιος διαχειριστής αριθμών. Κατα το “…για την Ελλάδα ρε γαμώτο!” εγώ λέω, έστω κι έτσι “…για την αξιοπρέπεια των λαών ρε γαμώτο! ”