Αυτό το “καλή” και “κακή” Τράπεζα, καλό μου ακούγεται. Ειδικά όταν γίνεται ως αναγκαίο κακό για τις ανάγκες αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος και μιας γενικότερης εξυγίανσης του οικονομικού τομέα. Θα μπορούσαμε άραγε να το εφαρμόσουμε και στην πολιτική; Να χωρίζαμε τους πολιτικούς σε καλούς και κακούς. Οι “καλοί” θα συνέχιζαν το έργο τους στα κόμματα, στη βουλή και στις κυβερνήσεις, πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και πάντα υπό την συνεχή και αυστηρή εποπτεία των πολιτών. Οι “κακοί” πολιτικοί θα αναγκάζονταν να συνεχίσουν κι εκείνοι το λειτούργημα τους σε μια “κακή” βουλή, “κακών” κομμάτων.
Κι εκεί, θα ήταν υποχρεωμένοι να αποδείξουν πέρα πάσης αμφιβολίας ότι υπηρετούν το καλώς νοούμενο συμφέρον την χώρας και των πολιτών. Ότι ύψιστη ανάγκη και προτεραιότητα τους είναι η ανιδιοτελής προσφορά στα δημόσια και η προσήλωση τους στις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θα έπρεπε να αποδείξουν την εντιμότητα και τον πατριωτισμό τους ξανά απ’την αρχή και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του λαού. Μόνο έτσι θα δικαιούνταν να περάσουν ξανά στο καθεστώς του “καλού” πολιτικού. Ο θεσμός του “καλού/κακού” πολιτικού θα οδηγούσε έτσι στην αναδιάρθρωση του πολιτικού μας συστήματος και θα βοηθούσε στην εξυγίανση του μολυσμένου κατεστημένου μας εν γένει. Δεν είναι περίοδος γι’αστεία ούτε και έχω τέτοια διάθεση. Απλά κάποιοι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι….