Τελικά απέτυχε κι αυτή η συνταγή.
Δύσκολο να το διαπιστώνεις κατακαλόκαιρο.
“Δεν είναι δα και η πρώτη!” θα μου πείς.
Κι έχει απόλυτο δίκαιο. Ήταν όμως δυστυχώς η τελευταία.
Και γι αυτό φροντίσαμε εμείς οι ίδιοι από νωρίς.
Βάλαμε όλα μας τ’αυγά σ’ένα καλάθι, όλα τα καλάθια σε ένα βαγόνι και φορτωθήκαμε κι εμείς πάνω.
Χωρίς εξαίρεση καμία. Ανεμίσαμε τις παντιέρες μας μπροστά στα μάτια των δύσπιστων, φωνάξαμε τα ηχηρά συνθήματα μας στ’αυτιά των καχύποπτων, και με συνοπτικές διαδικασίες ξεκινήσαμε. Όσοι ακόμα δεν είχαν πειστεί για την ορθότητα της επιλογής μας , για την επιτυχημένη πορεία του τρένου μας, λιντσάρονταν δημόσια για παραδειγματισμό.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Κάποιοι πρόλαβαν να πηδήξουν λίγο πριν τη σύγκρουση, κάποιοι όχι.
Τι νόημα είχε να καταλάβουμε όταν ήταν πια αργά.
Στα συντρίμμια του δημιουργήματος μας, η αυτοκριτική μπορεί να είναι και άσκοπη.
Εξακολουθεί να λείπει το κυριότερο συστατικό , που μας έλειπε εξαρχής. Και που τώρα, ίσως αποτελεί και τη μοναδική ελπίδα ανάρρωσης.
Η αξιοπρέπεια.
Γιατί ακόμα με ενοχλεί να βλέπω πολιτικούς να χαμογελούν στο φακό;