-Εσείς γνωρίζατε;
Ρώτησε ο πρόεδρος.
-Φυσικά και γνώριζα. Αλλά δεν ήταν της αρμοδιότητας μου να πάρω οποιαδήποτε απόφαση.
Είπε ένας από τους κατηγορούμενους.
-Ποιός ήταν αρμόδιος τότε;
Επανέλαβε ο πρόεδρος.
-Αυτός.
Eίπε εκείνος, δείχνοντας με το δάχτυλο.
-Μάλισταααα…
Είπε ο πρόεδρος.
-Πέστε μας λοιπόν κύριε εσείς. Ήσασταν το αρμόδιο άτομο για την υπόθεση;
-Ήμουν !
Είπε αποφασιστικά ο δεύτερος.
-Απλά δεν με ενημέρωσε κανείς. Πώς να αναλάβω κάποια ευθύνη , τη στιγμή που δεν γνώριζα.
-Και ποιός είχε την ευθύνη να σας ενημερώσει;
-Αυτός!
Είπε ο δεύτερος μάρτυρας και έδειξε τον απέναντι του.
-Εσείς κύριε , γιατί δεν ενημερώσατε για το συμβάν;
Είπε στον τρίτο , ο πρόεδρος.
-Εγώ κύριε πρόεδρε θα ενημέρωνα , αν εντόπιζα κάποιο πρόβλημα. Δεν είμαι όμως ειδικός. Που να’ξερα; Ο κύριος απ δώ , δεν μου ανάφερε τίποτα.
Και έδειξε με το δάχτυλο τον διπλανό του.
Εκείνος σηκώθηκε και είπε.
-Μα εγώ δεν αναφέρω τίποτα σ’εσάς! Εγώ όταν εντοπίσω κάποιο πρόβλημα , το αναφέρω σ’αυτόν! Πράγμα που ήδη έπραξα.
Και έδειξε τον πρώτο μάρτυρα.
Ωραία! Ψιθύρισε ο Πρόεδρος.
Έχουμε και λέμε:
Ο πρώτος γνώριζε αλλά δεν ήταν αρμόδιος.
Ο δεύτερος ήταν αρμόδιος αλλά δεν ενημερώθηκε από τον τρίτο.
Ο τρίτος θα ενημέρωνε αν ήξερε αλλά δεν ήταν ειδικός.
Ο ειδικός ήταν ο τέταρτος, ο οποίος όμως όταν εντόπισε το πρόβλημα το ανάφερε στον πρώτο.
Όλοι αθώοι κύριοι, όλοι αθώοι!!! Φώναξε ο Πρόεδρος.
Τράβηξε ενα περίστροφο από το συρτάρι του γραφείου του, το ακούμπησε στον κρόταφο και πάτησε τη σκανδάλη.
Οι μάρτυρες , κατα την έξοδο τους , δήλωσαν συγκλονισμένοι. Εξέφρασαν τη λύπη τους και διαβεβαίωσαν πως θα συμβάλουν με κάθε τρόπο στην διαλεύκανση της υπόθεσης.