Γράφω….
Σβήνω….
Γράφω….
Αν ήταν χαρτιά θα είχα γεμίσει ολόκληρο κάλαθο αχρήστων.
Μέρες τώρα γράφω. Κι όλο σβήνω.
Γράφω.
Σβήνω.
Γράφω.
Αν ήταν χαρτιά θα είχα γεμίσει ολόκληρο κάλαθο αχρήστων.
Μέρες τώρα γράφω. Κι όλο σβήνω.
Έγραψα για μένα.
Για τον ανήσυχο ύπνο μου τα βράδια.
Για το πώς βουλιάζω τα δάχτυλα στο στρώμα και φαντάζομαι ότι τα καρφώνω στο χώμα , ώσπου να με πάρει ο ύπνος.
Έγραψα για την Άνοιξη.
Που την βλέπω παραταγμένη στον ορίζοντα, έτοιμη να επιτεθεί.
Όταν ανοίγω το παράθυρο, μου χτυπά στη μύτη η μυρωδιά της.
Την φέρνει ο αέρας από τους λόφους μακριά, από τον κήπο του γείτονα, απ΄το αυτοκίνητο που μόλις πέρασε.
Τελικά η Άνοιξη δεν είναι τίποτα άλλο από εκείνο το άνοιγμα του παραθύρου μετά από μήνες απομόνωσης.
Έγραψα για σένα.
Πώς καταφέρνεις να εγκλωβίζεις μια ολόκληρη εποχή μεσ’τα μαλλιά σου.
Πως σαρώνεις τα θεμέλια μου με μια ματιά, απ’την φαινομενική άνεση του καναπέ σου.
Έγραψα για τους λιγοστούς , εναπομείναντες συντρόφους.
Τους έγραψα επιστολές συμπαράστασης.
Τους παρακάλεσα να μην εφησυχάζονται και να μην εγκαταλείπουν τις θέσεις μας.
Μετά έγραψα προκηρύξεις και επαναστατικά μανιφέστα.
Υποσχέθηκα αλλαγές και προειδοποίησα για την επανάσταση που έρχεται.
Έγραψα για το μέλλον και το παρελθόν.
Ποιου;
Δεν ξέρω.
Έγραψα πολλά.
Έσβησα πολλά.
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.
Προς το παρόν!
Σφίγγω το φλυντζάνι με τον ζεστό καφέ στις παλάμες , και χαμογελώ.
Οι τελευταίοι ζεστοί καφέδες.
Η εποχή των φραπέ(δων) έρχεται.!
Αυτό ήθελες να μας πεις;
Αυτό;
Χαμογελώ.
Κάποιος χτυπά.
Έρχομαι !!!