Επειδή θέλω να κοιμηθώ ήσυχος απόψε, θα ισορροπήσω στη συσσωρευμένη κούραση της μέρα, και θα αποτολμήσω να διατυπώσω όσο πιο απλά μπορώ τις σκέψεις μου με αφορμή τη φωτογραφία του Κυριάκου Αχιλλέως με τίτλο “Summer”.
Η στιγμή ποτέ δεν ξάφνιασε τη ζωγραφική. Αντίθετα, αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα μεγαλύτερα της κεφάλαια από τον καιρό των προϊστορικών βραχογραφιών μέχρι τις μέρες μας. Για να ήμαστε όμως ειλικρινείς, εκείνο που πάντοτε αποτύπωνε η ζωγραφική ήταν το ίχνος της στιγμής, την ορθή προβολή της πάνω στην ψυχή του καλλιτέχνη, την επίγευσή της στον ουρανίσκο της μνήμης. Μια προσέγγιση που ξεκινά από τον καλλιτέχνη και με κόπο διασχίσει τους ωκεανούς του υποκειμενισμού για να φτάσει στην Τέχνη. Η ζωγραφική στιγμή, γίνεται με αυτό τον τρόπο μια ανάμνηση στο μυαλό του καλλιτέχνη και αργότερα, το ίδιο το έργο γίνεται μια ανάμνηση στο μυαλό του θεατή.
Η φωτογραφία όμως δεν μπαίνει σε τέτοιες διαδικασίες νοητικής απόσταξης. Είναι άμεση και καθηλωτική. Η στιγμή, που αποτελεί ταυτόχρονα και τον πυρήνα της φωτογραφικής αντίληψης, εγκλωβίζεται αιώνια, α π ο θ α ν α τ ί ζ ε τ α ι. Σταματά το χρόνο με μια αφελή άνεση που έρχεται να προστεθεί στο δέος που το ίδιο το γεγονός, έτσι κι αλλιώς, μας προκαλεί. Και δεν τελειώνει εδώ. Μετά που θα παγώσει τη στιγμή και θα την απαγάγει, την περιφέρει σαν λάφυρο στην καθημερινότητα μας. Στις οθόνες των υπολογιστών μας, στο κινητά μας, στις τηλεοράσεις μας, λες και δεν τρέχει τίποτα.
Μένω να κοιτάζω ανήμπορος, άοπλος και υποταγμένος την ομορφιά. Κι αν με ρωτήσεις “ποια ομορφιά” να σαι σίγουρος πως δε θα ξέρω να απαντήσω. Τι είναι πιο όμορφο, ένα αναγεννησιακό εφηβικό γυναικείο σώμα τη στιγμή ακριβώς πριν αφεθεί στην υγρή αγκαλιά της ακοίμητης θάλασσας ή το ίδιο κορμί την ώρα που σαν άλλη Αφροδίτη αναδύεται μέσα από το ξαφνικό ανάβλυσμα του θαλασσινού αφρού. Μπροστά στην τέλεια ισορροπία του κάλους, υποκλίνεται ο ήλιος που ακουμπά με σεβασμό στο βελούδινο κορμί και αναλαμβάνει, όπως το συνηθίζει, την τεράστια ευθύνη του ανάγλυφου. Τα ζεστά χρώμα του σώματος, συναντούν τα ψυχρά χρώματα του νερού σε τόσο ίσες δόσεις, που συγκινεί. Τέλος, όλα γίνονται εν πλήρη συνείδηση της ίδιας που βρίσκεται σε μια κατάσταση απόκοσμης ηρεμίας και ψυχικής γαλήνης. Δίνει την εντύπωση όχι ότι ξέρει αλλά ότι ήξερε. Αυτή είναι και η τρομαχτική διαφορά. Με την πράξη της σταματάει το χρόνο. Με την έκφραση της τον ακυρώνει. Απλώνει ερωτικά στο πέπλο της στιγμής και αφήνεται με σιγουριά στην αγκαλιά της αιωνιότητας.
Σ’ευχαριστώ
Πατήστε στη φωτογραφία του άρθρου για μεγέθυνση