Έχω στο μυαλό μου ένα φίλτρο, όπως όλοι οι άνθρωποι, που καθαρίζει τις σκέψεις μου από διάφορες αχρείαστες πληροφορίες. Εκατοντάδες μικρές, ανοησίες, θα έλεγε κανείς, που φτάνουν ,για κάποιο λόγο, βαθιά μέσα στους κρυστάλλους του μυαλού, και δεν μπορούν πλέον να περάσουν στις χωματερές της σκέψης . Παραμένουν λοιπόν σένα δωμάτιο καραντίνας και κατακάθονται στον πάτο σαν ίζημα.
Πολλές φορές περνώ αρκετή ώρα ψάχνοντας ανάμεσα στις άχρηστες αναμνήσεις μου και το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό. Ολόκληρα βουνά από σκουπίδια μνήμης που σχηματίζουν το είναι μου, από την άλλη πλευρά. Μάταια προσπαθώ να καταλάβω το λόγο που το μυαλό μου ξεγελάστηκε και επέτρεψε σ’αυτές τις μικρές πληροφορίες να περάσουν στα επίσημα σαλόνια του συνειδητού. Εσείς αγαπητές μου, σκέφτομαι πως τους λέω, θα έπρεπε να βρισκόσασταν στα υπόγεια του υποσυνειδήτου. Εδώ έρχεται κόσμος, μπαινοβγαίνουν ολοκληρωμένες αναμνήσεις , γίνονται λογικοί συνειρμοί. Από δώ περνούν ,κάθε στιγμή , οι αισθήσεις μου, οι βασικές μου λειτουργίες. Εδώ ταξινομούνται οι γνώσεις μου , οι εμπειρίες μου και οι σκέψεις μου, ανάμεσα σε εκατό δισεκατομμύρια νευρώνες που συνομιλούν ασταμάτητα μεταξύ τους.
Όμως εγώ αγαπώ εσάς.
Εδώ στο ανάκτορο της λογικής, εσείς καταφέρνετε να ανατρέψετε τα δεδομένα μου.
Σας χρειάζομαι.
Μου δείχνετε την έξοδο διαφυγής. Όταν και όποτε το θέλω , μπορώ να φύγω μαζί σας και να περιπλανηθώ στις φαβέλες του μυαλού μου.
Σας προστατεύω σαν κρυφό μυστικό και δεν σας μοιράζομαι με κανένα.
Περνώ ανάμεσα σας και διαγράφω τη διαδρομή της ζωής μου από τα παρασκήνια.
Είστε ο μοναδικός σύνδεσμος μου με το σκοτάδι που με γέννησε και με το φώς που με περιμένει.
Μικρές μου , αποκλίνουσες , αναμνήσεις….