Προχτές το βράδυ στη Φωτοδό ο Γιάννος Ορφανός παρουσίασε τις φωτογραφίες του. Εκλεπτυσμένα παραδείγματα σύνθεσης, αρμονίας και υψηλής αισθητικής. Μην ξαφνιαστεί κανένας από τους χαρακτηρισμούς και μην βιαστείτε να διερωτηθείτε αν μιλάω για κάποιον φτασμένο φωτογράφο παγκοσμίου φήμης. Φυσικά και όχι. Ο Γιάννος είναι ένας αρχιτέκτονας που ταξιδεύει πολύ. Κι ενώ οι σελίδες του διαβατηρίου του γεμίζουν ασταμάτητα, τα μεγαλύτερα ταξίδια τα κάνουν οι φωτογραφίες του. Δυο αντίστροφοι όγκοι μιας σκάλας που συνομιλούν αιώνια με μια γέφυρα στο φόντο, μια λοξή γραμμή που ακολουθεί παράλληλα μια λευκή λοξή επιφάνεια σε ένα σπίτι του Λε Κορμπουζιέ, μερικές πέτρες που εξέχουν γεωμετρικά από ένα τοίχο δίνοντας μια υποψία μοτίβου. Ακόμα και οι αντανακλάσεις ή οι ερειπωμένοι χώροι, θέματα γενικά φθαρμένα από τον φωτογραφικό φακό, μέσα από τις φωτογραφίες του Γιάννου γράφουν διαφορετικά. Κόβει προσεχτικά τις εικόνες του χρησιμοποιώντας ελεύθερα διάφορα φορμά.
Ο Γιάννος Ορφανός γνωρίζει καλά τη διαδικασία της δημιουργίας. Συνεπής, συνειδητοποιημένος και υπεύθυνος για όλες τις επιλογές του, ακολουθεί τους κανόνες χωρίς να θυσιάζει όμως ποτέ τον αυθορμητισμό, τον πειραματισμό ή την παιδική αφέλεια που ενυπάρχουν μέσα σε κάθε μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας. Είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους επειδή πρώτα απ’ όλα είναι ειλικρινής απέναντι στην τέχνη του.
Οι θεματικές του και τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι απλά τα εργαλεία του για να αποτυπώσει για ακόμα μια φορά την αρχιτεκτονική του ματιά πάνω στον κόσμο που τον περιβάλλει. 110 φωτογραφίες που έκαναν το χρόνο να συρρικνωθεί καθώς κυλούσαν απαλά πάνω στον αμφιβληστροειδή μας και από κει έπεφταν με ευγένεια μέσα στον καθένα από τους παρευρισκόμενους. Αβίαστα και ζεστά χωρίς καμία επιτήδευση. Σαν κουβέντα με φίλο από τα παλιά. 110 μικρές ανάσες οξυγόνου στο διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπουν τα εικαστικά σκουπίδια γύρω μας. Αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Ούτε μπιενάλε, ούτε φαντασμαγορικές εκθέσεις με κονδύλια, χορηγούς, εξώφυλλα και συνεντεύξεις. Η μέθοδος της μεγάλης “τακτικής” τέχνης έφτασε στο τέλος της. Τώρα μας σώζει μόνο το αντάρτικο. Μικρές εμπειρίες καλλιτεχνικής “κρούσης”. Ανώνυμα κι αθόρυβα. Χτυπούν κέντρο, ακουμπούν μια χορδή μέσα μας και μετά χάνονται στο χάος που τις γέννησε. Ίσως με κάποια υπόσχεση “εις το επανιδείν” στην καλύτερη περίπτωση. Ευχαριστούμε Γιάννο.