Ποτέ δεν με έπεισαν οι θεωρίες περί πολλών αληθειών. Η αλήθεια είναι μόνο μία. Απλά έχει πολλές πτυχές και διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ανάλογο με τη θέση από την οποία ο καθένας παρατηρεί ένα γεγονός είναι και το απόσπασμα της αλήθειας που αντιλαμβάνεται. Αυτό δε στερεί από κανένα την αξία της γνώμης του. Αντίθετα, όσο πιο σφαιρικά γνωρίζεις ένα θέμα τόσο πιο δυνατή είναι η άποψη που σχηματίζεις. Δυστυχώς όμως δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν το συνήθειο να κάνουν κάτι τέτοιο.
Ο απλός πολίτης τις περισσότερες φορές δεν έχει ούτε τα μέσα για να καλύψει πολύπλευρα ένα γεγονός. Το κενό λοιπόν, ανάμεσα στην αλήθεια και τον πολίτη, έρχεται να το καλύψει ο Τύπος. Ακόμα ένας μεσάζοντας που γίνεται εξουσία στην πλάτη των δυο πλευρών που καλείται να γεφυρώσει. Κι ενώ λοιπόν η πληροφόρηση θα έπρεπε να φέρνει ηρεμία, προβληματισμό, περισυλλογή στους πολίτες, κατάντησε να δημιουργεί ένταση και σύγχυση. Ανάμεσα σε πολωμένες συζητήσεις του “καφενέ” που λέμε, έρχεται και η “πάνσοφη” δημοσιογραφία να ρίξει λάδι στη φωτιά και να φουντώσει τη λαίλαπα της ημιμάθειας. Ακούω κάποιες φορές ανταποκρίσεις από ξένα ειδησιογραφικά πρακτορεία ή διαβάζω άρθρα από τον ξένο τύπο και συχνά με εντυπωσιάζει ο τρόπος που παρουσιάζονται τα πράγματα. Ο καχύποπτος αναγνώστης θα διερωτηθεί “ δηλαδή θέλεις να πεις ότι οι ξένοι δημοσιογράφοι δεν εξυπηρετούν συμφέροντα, δεν χρωματίζουν τις ειδήσεις τους;” Το πιο πιθανό είναι πως το κάνουν. Τις περισσότερες φορές όμως η αντικειμενική κάλυψη της είδησης μένει ανέπαφη και οι πολιτικές πεποιθήσεις του δημοσιογράφου ή τα συμφέροντα που εξυπηρετεί εκφράζονται μέσα από την προσωπική του τοποθέτηση με τη μορφή ενός προβληματισμού στην καταληκτική παράγραφο συνήθως.
Η πόλωση της κοινωνίας μας με βασανίζει απίστευτα. Η Κυπριακή δημοσιογραφία δεν “σβήνει” τις εκρήξεις της επιπολαιότητας μας, αντίθετα “ναρκοθετεί” την καθημερινότητα μας με μισές αλήθειες και παραπλανητικές ειδήσεις. Συντηρείται τόση ένταση στην ατμόσφαιρα που χρειάζεται μια μικρή σπίθα από μια άσχετη πολλές φορές αντιπαράθεση, για να ξεκινήσουν οι αλυσιδωτές εκρήξεις. Κάποιος σκοτώνει ένα γατάκι στο δρόμο, κάποιος άλλος τον καταγγέλλει και την επόμενη μέρα η κοινωνία ολόκληρη βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση! Κάποιος ρίχνει ένα αντικείμενο στον αγωνιστικό χώρο και διακόπτεται ένας αγώνας, οι αντίπαλοι οπαδοί επιδίδονται σε οδομαχίες μέχρι το πρωί πυρπολώντας αυτοκίνητα και κάδους και την επόμενη μέρα η αντιπολίτευση καλεί την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Αυτός ο λαός βρίσκει περισσότερη ηδονή στην ζωώδη εκτόνωση παρά στον προβληματισμό. Δεν τον ενδιαφέρουν οι αιτίες, αφορμές δώστε του και είναι ευχαριστημένος. Οποιαδήποτε συζήτηση, οποιουδήποτε επιπέδου μέσα σε λίγα λεπτά καταλήγει σε ανεξέλεγκτες εκτονώσεις με απρόβλεπτες συνέπειες .
Καμιά φορά οι άνθρωποι της χώρας μου μου θυμίζουν τους Γαλάτες. Που ξεκινούν κάθε φορά ένα ομηρικό καυγά από ασήμαντη αιτία, μέσα σε δευτερόλεπτα ολόκληρο το χωριό τσακώνεται άγρια και όταν την επόμενη μέρα σταματήσουν τον καυγά επειδή βαρέθηκαν, έχουν ξεχάσει το λόγο που ξεκίνησαν. Μέσα σε λίγες ώρες μια καινούργια αιτία θα πυροδοτήσει ένα καινούργιο “Εθνικό” καυγά. Δεν προχωράμε, δεν προοδεύουμε, δεν μαθαίνουμε. Βρισκόμαστε παγιδευμένοι σ’ αυτό το κόμικ που λέγεται Κυπριακή Κοινωνία. Όλη μας η σύγχρονη ιστορία μια σειρά από καυγάδες. Κι έτσι και τύχει να μας λείψουν μια μέρα, το οπλοστάσιο της δημοσιογραφίας είναι γεμάτο. Μια μικρή, αθώα είδηση, ένα παραφουσκωμένο πρωτοσέλιδο και το ροδάνι της πόλωσης αρχίζει να γυρίζει ξανά ακονίζοντας τα μαχαίρια που κρατάμε για να σφαχτούμε τελικά μόνοι μας.