Χρειάζεται σκληρή δουλειά, προσήλωση στο στόχο σου, υπομονή, επιμονή και όραμα. Αγάπη και πάθος. Ανιδιοτέλεια και ταπεινοφροσύνη. Και πάνω απ’όλα πίστη σ’αυτό που κάνεις και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου. Μόνο έτσι παύουν να υπάρχουν μικροί και μεγάλοι, δυνατοί και αδύνατοι. Μόνο έτσι βαδίζεις το δρόμο της νίκης και της επιτυχίας που αργά η γρήγορα θα αξιωθείς.
Μόνο έτσι καταφέρνεις να υψώσεις περήφανα την Κυπριακή σημαία μέσα στην Τουρκία και να κάνεις τον Εθνικό μας ύμνο να αντηχεί από τα ηχεία του σταδίου και απο τις τηλεοράσεις του κόσμου. Με μια τους κίνηση, οι νεαρές αθλήτριες μας, κατεδάφισαν σαν χάρτινο πύργο το τεράστιο κατασκεύασμα της πάγιας Τουρκικής πολιτικής για τη μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι κοπέλες μας τυλίχτηκαν την σημαία μας, και περήφανα έκαναν τον γύρο του σταδίου ανάμεσα σε χαμόγελα και δάκρυα συγκίνησης. Και μαζί τους δάκρυσε όλη η Κύπρος, που βρήκε επιτέλους στα μάτια αυτών των κοριτσιών, μια ελπίδα και μια δύναμη να αντέξει στα δύσκολα. Αυτά δηλαδή που δεν μπόρεσε καμιά κυβέρνηση μέχρι τώρα πετύχει.
Όσα ποτέ , μα ποτέ , δεν κατάφεραν οι προσκυνημένοι ηγέτες μας, όσα ποτέ δεν φαντάστηκαν οι πουλημένοι πολιτικοί μας, τα κατάφεραν οι μικροί μας αθλητές. Με ήθος και ευγένεια. Έγιναν οι καλύτεροι εκπρόσωποι της χώρας μας και οι ικανότεροι συνεχιστές του αγώνα αυτού του τόπου να επιβιώσει.
Ας έπαιρναν και οι πολιτικοί μας κάτι απο αυτή την προσπάθεια. Ας αποκτούσαν κι αυτοί, έστω και τώρα, κάποιες από τις αρετές των αθλητών μας. Ας χρησιμοποιούσαν αυτό το μικρό-μεγάλο παράδειγμα για να επαναπροσδιορίσουν και τις δικές τους αρχές. Να ξαναβρούν τις βάσεις πάνω στις οποίες θα πρέπει να βασίζεται ο αγώνας αυτού του τόπου που κυβερνούν.
Αλλά τίποτα. Πήραν όλοι τηλέφωνα, συνεχάρηκαν τους αθλητές, και αρκέστηκαν σε τυπικές ευχές και φιλοφρονήσεις. Βλέπετε αυτοί, όταν πάνε στην Τουρκία, το μ
όνο που ξέρουν, μάλλον το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να φωτογραφίζονται χαμογελαστοί με τους ηγέτες των κατακτητών μπροστά απο τα Τουρκικά λάβαρα, να πίνουν καφέ και να τρώνε ψάρι στον Βόσπορο χαριτολογώντας χαζοχαρούμενα με τους νεο-σουλτάνους αφέντες και να εναγκαλίζονται επανειλημμένα ως ένδειξη υποταγής ή συμμόρφωσης.
Πόσο μικροί αλήθεια φαίνονται οι κουστουμαρισμενοι πολιτικάντηδες μας μπροστά στο μεγαλείο αυτών των παιδιών. Πόσο λίγοι, πόσο ανεπαρκείς και ανίκανοι να ηγηθούν, να κρατήσουν τη φλόγα αναμμένη, να δώσουν ελπίδα στον κόσμο.