Για όλα λοιπόν φταίνε οι εκπαιδευτικοί! Ακόμα και για την Εθνική κατρακύλα στις Παγκύπριες εξετάσεις. Ίσως επειδή εκείνο που πραγματικά μας ενδιαφέρει είναι να κατηγορήσουμε ένα εύκολο στόχο και όχι να αντιμετωπίσουμε δραστικά ένα πρόβλημα. Γιατί σε τέτοια περίπτωση, θα έπρεπε αναπόφευκτα να καταφύγουμε και στην αυτοκριτική, κάτι που πέρα από την εντυπωσιακή διατύπωση του, δεν καταφέραμε ποτέ ως λαός να το εφαρμόσουμε. Γενικά η φράση που μας χαρακτηρίζει είναι το“Πάντα φταίνε οι άλλοι”, και σ’ αυτή την περίπτωση την βγάζουμε καθαρή με το σύνθημα “ για όλα φταίνε οι εκπαιδευτικοί”.
Έτσι οι γονείς ποτέ δεν αναλαμβάνουν ούτε το ένα δέκατο του μεριδίου που τους αναλογεί στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού τους και μεταθέτουν τις ευθύνες τους σε ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα για να έχουν ήσυχη τη συνείδηση τους ενώ οι δημοσιογράφοι έχουν ένα διαχρονικά καυτό πρωτοσέλιδο που πουλά τρελά κάθε φορά που το βγάζουν στην επιφάνεια. Με άλλα λόγια, ο τύπος πουλά στους γονείς το άλλοθι τους και εκείνοι, όπως είναι φυσικό, το αγοράζουν και το υποστηρίζουν φανατικά. Την ίδια στιγμή το Υπουργείο βρήκε τον αιώνιο αποδιοπομπαίο τράγο του για να αποφεύγει κι εκείνο τις δικές του ευθύνες.
Είναι παράδοξο όμως είναι αλήθεια. Όλοι όσοι στη διάρκεια του χρόνου παρεμβαίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη δουλειά του εκπαιδευτικού, είναι οι ίδιοι που αργότερα τον κατηγορούν ότι δεν δούλεψε σωστά. Και το χειρότερο είναι ότι το Υπουργείο Παιδείας, ο εργοδότης δηλαδή των λειτουργών της εκπαίδευσης, συμφωνεί σιωπηλά και διατηρεί πολιτική ίσων αποστάσεων προσπαθώντας να μην κακοκαρδίσει τους γονείς-ψηφοφόρους.
Ακόμα και για χάρη προβληματισμού, εγώ θα αντέστρεφα τα δεδομένα. Θα έλεγα “Σκεφτήκατε καμιά φορά αν για όλα αυτά δεν φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Παντογνώστες γονείς και μικροί θεοί δημοσιογράφοι. Σκεφτήκατε ποτέ αν η πραγματική αιτία του προβλήματος βρίσκεται κάπου αλλού; Είμαι σίγουρος πως το σκεφτήκατε απλά δεν σας συμφέρει. Ας ήμαστε για μια φορά ειλικρινείς μεταξύ μας. Δεν σας συμφέρει καθόλου!”