Δεν πιστέψαμε ότι πρόκειται να γίνει ποτέ πραξικόπημα, και γι αυτό το λόγο δεν πήραμε καμία απολύτως προφύλαξη για αποφυγή του. Τώρα, σαράντα χρόνια μετά, ακόμα προσπαθούμε να σώσουμε ότι σώζεται απο τα οδυνηρά επακόλουθα του.
Όταν μετά ακολούθησε η Τουρκική εισβολή, κανένας δεν πίστευε ότι οι Τούρκοι θα καταλάμβαναν τη μισή Κύπρο. Αρκετοί ήταν αυτοί που έμειναν πίσω στα σπίτια τους και σήμερα είναι αγνοούμενοι, θύματα ή εγκλωβισμένοι. Άλλοι έφυγαν τελευταία στιγμή χωρίς να πάρουν μαζί τους τίποτα, γιατί πίστευαν πως σε διάστημα μερικών ημερών θα επέστρεφαν.
Στη συνέχεια φυσικά κανένας δεν πίστευε ότι η Τ/Κ κοινότητα θα δημιουργούσε ανεξάρτητο κράτος. Μάλιστα, στις διάφορες φήμες για κάτι τέτοιο, που εκείνη την περίοδο οργίαζαν, πρώτη η Ε/Κ πλευρά έσπευδε να διασκεδάσει τις ανησυχίες με μια σειρά επιχειρημάτων που κατά την άποψη μας πάντα, καθιστούσαν αδύνατη και ασύμφορη οποιαδήποτε προσπάθεια για κάτι τέτοιο από πλευράς Τ/Κ.
Αυτή η ανόητη συμπεριφορά φυσικά, συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και έχει επεκταθεί σαν καρκίνωμα σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας μας.
Παρ όλες τις προειδοποιήσεις των ειδικών, κανένας δεν πίστεψε ότι η φούσκα του χρηματιστηρίου θα σπάσει μια μέρα και πολλοί θα χάσουν τα λεφτά τους. Όταν αργότερα άρχισαν να κλείνουν σπίτια και οικογένειες έμεναν στο δρόμο, αρχίσαμε να τρέχουμε πίσω από την καταστροφή, μήπως μπορέσουμε να σώσουμε ότι σώζεται.
Κανένας δεν πρόβλεψε την επιδιαιτησία στο Μπούρκενστοκ, και γι αυτό μετά ζήσαμε το δημοψήφισμα.
Κανένας δεν πίστεψε πως μπορεί να διψάσουμε αν δεν κάνουμε οικονομία στο νερό, ώσπου μια μέρα άδειασαν τα ντεπόζιτα, αρχίσαμε να έχουμε νερό δυο φορές την εβδομάδα, και τότε αποφασίσαμε να σκεφτούμε τί θα κάνουμε.
Κανένας δεν πίστεψε οτι μπορεί να πέσει ένα αεροπλάνο Αυγουστιάτικα γεμάτο οικογένειες αν δεν το συντηρούμε καλά. Περιμέναμε να γίνει το κακό και μετά να πάρουμε μέτρα για να το αποφύγουμε.
Κανένας δεν πίστεψε ότι μπορεί να εκραγούν 100 εμπορευματοκιβώτια γεμάτα εκρηκτικά άν τα αφήσεις εκτεθειμένα στον ήλιο. Κι ενώ τα κοντέινερ διογκώνονταν και ακούγονταν απο μέσα εκρήξεις, εμάς για κάποιο λόγο μας καθησύχαζαν οι δηλώσει του Υπουργού που διαβεβαίωνε πως είναι τόσο ασφαλή ώστε μπορούν να φυλαχτούν ακόμα και σε κατοικημένη περιοχή. Περιμέναμε να ζήσουμε τη μεγαλύτερη συμβατική έκρηξη που έγινε ποτέ σε καιρό ειρήνης , για αρχίσουμε να καταστρέφουμε βλήματα στην Παλόδια, να φτιάχνουμε στέγαστρα και να διώχνουμε απο τα λιμάνια μας τέτοια επικίνδυνα φορτία.
Κανένας δεν πίστευε πως η EuroCypria θα έκλεινε. Έξη μήνες μετά την αποδέσμευση κονδυλίων για τη διάσωση της, η εταιρία έβαλε λουκέτο και τότε αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε για το κατά πόσο η αερογραμμή αυτή ήταν βιώσιμη και αν η οικονομική της διαχείριση γινόταν σωστά.
Κανένας δεν πίστεψε στην οικονομική κρίση, ούτε και ο ίδιος ο Πρόεδρος που διαβεβαίωνε πως “η Κυπριακή οικονομία θα περάσει αλώβητη την κρίση” Λίγες μέρες πρίν την αίτηση ένταξης στον μηχανισμό στήριξης, ο Πρόεδρος κατηγορούσε ως Κασσάνδρες όσους αναφέρονταν σ’αυτή την πιθανότητα. Τώρα ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τα οδυνηρά επακόλουθα του μνημονίου.
Δεν υποστηρίζω πως αν προβλέπαμε όλες τις αρνητικές εξελίξεις θα τις αποφεύγαμε. Θα ήμασταν όμως σε κάποιο βαθμό προετοιμασμένοι. Θα αποκλείαμε τουλάχιστον το στοιχείο του αιφνιδιασμού και θα μειώναμε τα αρνητικά επακόλουθα στο μέτρο του δυνατού.
Δυστυχώς ήμαστε ακόμα πρόχειροι και επιπόλαιοι. Επαναλαμβάνουμε μοιραία τα ίδια λάθη χωρίς να μαθαίνουμε απ’αυτά. Η ιστορική αμνησία μας είναι ο χειρότερος υπηρέτης σ’αυτόν τον αγώνα για επιβίωση. Και η χώρα μας είναι ίσως η πιο αιφνιδιασμένη χώρα στον κόσμο.