Δεν μ’ ενοχλεί μόνο το γεγονός ότι τίποτα απ’ όσα λέγονται από τα δημόσια πρόσωπα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Με ενοχλεί περισσότερο που πλέον θεωρείται δεδομένο. Είτε από κείνους που τα λεν είτε από κείνους που τα ακούνε.
Διαπιστώνω δύο τραγικές πραγματικότητες. Πρώτο, δοκιμάζω στη διάρκεια μιας συζήτησης να αναφέρω τη θέση ενός δημόσιου προσώπου πάνω σε ένα θέμα και λαμβάνω πάντα την ίδια αντίδραση “μα καλά πίστεψες ειλικρινά όσα είπε; Δεν σου πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό ότι πίσω από αυτές τις δηλώσεις υπάρχουν σκοπιμότητες;” Δεύτερο, παρακολουθώ τις δηλώσεις όλων των πλευρών σχετικά με ένα θέμα και καταλήγω ότι συμφωνώ με όλους, αφού όλοι, ακόμα και οι αιώνιοι πολιτικοί αντίπαλοι, λένε το ίδιο πράγμα με διαφορετικές φράσεις.
Πάνω από το μυαλό μου ανάβει μια φωτεινή πινακίδα που γράφει “Καλωσορίσατε στην εποχή της ερμηνείας ! Αυτό που λέτε και αυτό που εννοείτε δεν υπάρχει καμία ανάγκη να ταυτίζονται” Σε μια εποχή όπου πιστεύουμε τα MacDonalds που διαφημίζουν αχνιστά, σπιτικά και υγιεινά προγεύματα (!) ανεχόμαστε και τις πράξεις μερικών να αποκλίνουν 180 μοίρες από τα λόγια τους , και το αντίθετο. Και όταν ο λόγος και η πράξη πήραν τελικά το βελούδινο τους διαζύγιο, ο δρόμος για τις εντυπωσιακές ατάκες με τις ταυτόχρονες ανεπαίσχυντες πράξεις είχε ανοίξει. Το “λέω ότι θέλεις ν’ ακούσεις και κάνω ότι με συμφέρει” έγινε πάγια στάση των δημοσίων προσώπων. Των πολιτικών, των διευθυντών, των τραπεζιτών κλπ. Κρυμμένες πίσω από την “πονηρή” μέθοδο της ερμηνείας, οι διαχωριστικές γραμμές των κομμάτων χάθηκαν, οι παρατάξεις μπερδεύτηκαν μεταξύ τους και οι διαφορετικές απόψεις πάνω σε διάφορα θέματα της δημόσιας ζωής είναι πλέον ανύπαρκτες. Οι πολιτικοί μας έγιναν Πυθίες και ο λόγος τους έγινε ένας αυτοσχέδιος, διφορούμενος χρησμός. Και όσο αφορά τους πολίτες, κανένας πλέον δεν ακούει. Αυτή η αρετή είναι τώρα παλιομοδίτικη. Τώρα πρέπει να εξασκηθούμε στην ερμηνεία. Το σύγχρονο “τι εννοούσε;” πήρε τη θέση του παλιού“τι είπε”. Οι απόψεις χάθηκαν στα επικοινωνιακά τρικ. Ισοπεδώθηκαν οι διαφορετικές αναλύσεις και σιδερώθηκαν για να γλιστρούν απαλά στ’ αυτιά των πολιτών χαϊδεύοντάς τα κολακευτικά.
Ακόμα και οι ηγέτες μας. Δέν είναι ο Τάσσος που ερμήνευσε όπως ήθελε τη διζωνική ομοσπονδία του Μακαρίου για να φτιάξει τη δική του με το “σωστό περιεχόμενο”. Ο Χριστόφιας ερμήνευσε όπως ήθελε τις προτάσεις του Τάσσου για να προσφέρει γενναιόδωρα τις 50 χιλιάδες έποικους ενώ ο Αναστασιάδης ερμήνευσε όπως τον βόλευε τις δεσμεύσεις του Χριστόφια για να συμπεριλάβει τη μοιρασιά του φυσικού αερίου στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων.
Παίζουμε χαρούμενοι με το ολοκαίνουργιο παιχνιδάκι μας, εκείνο της ερμηνείας, και μένουμε άφωνοι από τις δυνατότητες που έχει αυτή η μικρή και αθώα λεπτομέρεια. Βουλιάζουμε στην κινούμενη άμμο της και διασκεδάζουμε με τα κέρδη της. Δεν είναι και λίγο να κλέβεις στην πράξη αυτούς που με τα λόγια σου προστατεύεις και το σημαντικότερο, να μην μπορεί να σε κατηγορήσει κανένας!