3 Μαρτίου 1677.
7 το πρωί , σ’ένα μικρό σπίτι στα όρια του χωριού Wem στο Shropshire της Αγγλίας. Η 14χρονη Jane Churm προσπαθεί να ανάψει φωτιά για να ζεσταθεί, περιμένοντας την αδερφή της Catharine να επιστρέψει από τη δουλειά. Παίρνει ένα δοχείο με πετρέλαιο που βρισκόταν κάτω από το κρεβάτι, και μαζί με ένα αναμμένο κερί στο χέρι προσπαθεί να μαζέψει μερικά κλαδάκια για προσάναμμα που είχε δίπλα από το τζάκι. Από απροσεξία …
το κερί ανάβει το πετρέλαιο και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το σπίτι καίγεται. Ένας περίεργος άνεμος αρχίζει να φυσά και σπρώχνει τη φωτιά στα διπλανά σπίτια. Οι γυναίκες και τα παιδιά τρέχουν έξω τρομαγμένοι. Οι άντρες τρέχουν από τα χωράφια να σβήσουν τη φωτιά. Η πύρινη λαίλαπα με τη βοήθεια του ανέμου , καίει τα σπίτια του χωριού το ένα μετά το άλλο. Ο κόσμος έχει μαζευτεί όλος μπροστά από τις εστίες της φωτιάς προσπαθώντας να την αντιμετωπίσει. Κανένας δεν πρόσεξε ότι ο αέρας άλλαξε ξαφνικά κατεύθυνση και άρχισε να σπρώχνει τη φωτιά πίσω στο σημείο όπου ξεκίνησε. Ένας μεγάλος πύρινος κύκλος σχηματίζεται στο χωριό και μέσα του βρίσκονται παγιδευμένοι εκατοντάδες κάτοικοι. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Σχεδόν όλο το χωριό κάηκε. Στη φωτιά πέθανε και το μικρό κορίτσι , η Jane Churm.
Ένας μύθος λέει ότι το φάντασμα της Jane γυρίζει από τότε στο χωριό. Πολλές αναφορές έχουν γίνει από τότε από ανθρώπους που δηλώνουν ότι την είδαν να στέκεται σε διάφορα μέρη του χωριού.
Στις 19 Νοεμβρίου, το 1995, το δημαρχείο του Wem (δίπλα από το σπίτι που έμενε η Jane ) τυλίγεται και πάλι στις φλόγες. Η φωτιά μαίνεται εκτός ελέγχου ώσπου καεί ολόκληρο το κτίριο. Οι πυροσβέστες που βρίσκονται στη σκηνή, φροντίζουν απλά να μην αφήσουν τη φωτιά να επεκταθεί στα διπλανά κτίρια. Ο Tony O’Rahilly, κάτοικος του χωριού, βρίσκεται στο απέναντι δρόμο και βγάζει φωτογραφίες με ένα τηλεφακό 200mm. Αναγκάστηκε να τραβήξει τις φωτογραφίες του από μακριά γιατί του είχε απαγορευτεί, όπως και σε πολλούς άλλους κάτοικους, να προσεγγίσει τη σκηνή.
Όταν μετά από μερικές μέρες ο Tony O’Rahilly εμφάνισε τις φωτογραφίες , πρόσεξε ότι σε μια από αυτές , εμφανίζεται ένα νεαρό κορίτσι, να στέκεται πάνω σε ένα φλεγόμενο μπαλκόνι του κτιρίου, με τις φλόγες ακριβώς πίσω από την πλάτη της. Κανένας από τους πυροσβέστες δεν θυμάται κανένα κορίτσι. Στην πυρκαγιά δεν υπήρχαν θύματα αλλά κανένας δεν θα μπορούσε να στέκει μπροστά από τις φλόγες ήρεμος, όπως αυτό το κορίτσι και να κοιτάζει, χωρίς να καεί .
Ο O’Rahilly έστειλε αμέσως τη φωτογραφία στην Ομοσπονδία Επιστημονικών Ερευνών Ανώμαλων φαινομένων. Αυτοί με τη σειρά τους έστειλαν τη φωτογραφία μαζί με το αρνητικό στον Δρ. Vernon Harrison 
Πρόεδρο της Βασιλικής Φωτογραφικής Εταιρίας. Ο Harrison αποφάνθηκε ότι η φωτογραφία και το αρνητικό ήταν αυθεντικά και ότι δεν έτυχαν καμίας απολύτως επεξεργασίας.
Δεν δόθηκε φυσικά καμία προέκταση στο θέμα και το τελικό πόρισμα ήταν ότι τη συγκεκριμένη στιγμή, οι καπνοί και οι φλόγες «συμπτωματικά» δημιούργησαν στιγμιαία μια εικόνα που μοιάζει με νεαρό κορίτσι, την οποία έτυχε κατάλάθος να αποθανατίσει ο φακός του φωτογράφου.
Ακόμα κι αν αυτή είναι η αλήθεια, η σύμπτωση είναι εντυπωσιακή.
Η εικόνα του μικρού κοριτσιού είναι τουλάχιστο ανατριχιαστική.