Γιατί τελικά δεν τα κατάφερε ΠΟΤΕ αυτός ο τόπος να λύσει αποτελεσματικά ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα του; Μπορεί η αφορμή γι’ αυτό το ρητορικό ερώτημα μου να είναι η επίκαιρη βία στα γήπεδα, όμως ο συλλογισμός μου αφορά ολόκληρη την κοινωνία μας διαχρονικά. Με τον ίδιο τρόπο, δεν καταφέραμε ποτέ να λύσουμε το υδατικό μας πρόβλημα όπως δεν καταφέραμε ποτέ να λύσουμε την νεανική παραβατικότητα. Δεν μπορέσαμε ούτε μια χρονιά να μειώσουμε τους νεκρούς μας στην άσφαλτο.
Δεν μπορέσαμε ποτέ να λύσουμε το κυκλοφοριακό. Παρ’ ολες τις προσπάθειες δεν μπορέσαμε ακόμα να επισπεύσουμε καμία διαδικασία της κρατικής μηχανής, όσες μηχανογραφήσεις και να κάνουμε. Το Αστυνομικό σώμα δεν κατάφερε ποτέ να απελευθερωθεί από τη διαφθορά ούτε ο στρατός από την προχειρότητα. Το σύστημα υγείας χειροτερεύει σταθερά όσες αποφάσεις και να παρθούν από τους αρμόδιους υπουργούς. Η παιδεία βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση ελεύθερης πτώσης είτε συγκρίνοντας με προηγούμενες χρονιές είτε συγκρίνοντας με άλλες χώρες. Η πολιτική μας κουλτούρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε μεσαιωνικά επίπεδα και η αισθητική μας συνεχίζει να αγνοείται.
Από τότε που θυμάμαι, κάθε φορά που βρέχει ολόκληρη η Κύπρος πλημμυρίζει και κάθε καλοκαίρι ολόκληρη η Κύπρος καίει τα δάση της από τις ίδιες απροσεξίες. Ακόμα και στα δύο μεγαλύτερα ζητήματα, το Κυπριακό και την οικονομία, στο μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, δεν καταφέραμε να κάνουμε καμία πρόοδο.
Ο κατάλογος φυσικά θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος. Το ερώτημα όμως παραμένει. Γιατί δεν μπορούμε να πούμε ότι σε κάποιο τομέα προσπαθήσαμε και τα καταφέραμε, βελτιωθήκαμε. Κάποιες φορές σκέφτομαι, δεν είμαι σίγουρος, πως ο λόγος είναι τελικά το γεγονός ότι προσπαθούμε να λύσουμε τα χρόνια προβλήματα μας νομοθετώντας ενώ η λύση των προβλημάτων να είναι τελικά η συνείδηση. Η συνείδηση του καθενός αλλά και της κοινωνίας μας γενικότερα. Κανένας νόμος δεν θα αποτρέψει την μετατροπή των γηπέδων σε πεδία μάχης. Κανένα νομοσχέδιο δεν μπορεί να αποτρέψει την επιπόλαιη οδήγηση ή να αναγκάσει τους νοσοκόμους και τους γιατρούς να φέρονται ανθρώπινα στον κόσμο. Οι νόμοι, όσο αυστηροί και να είναι, δεν μπορούν να λύσουν τη διαφθορά, να βελτιώσουν την αισθητική μας ή να μας μάθουν να ανεχόμαστε πολιτισμένα τη διαφορετική άποψη. Τα πάντα εξαρτώνται από τη συνείδηση που έχουμε, ή δεν έχουμε, ως άνθρωποι.
Είναι όταν σκύβεις να μαζέψεις ένα σκουπιδάκι από χάμω την ώρα που δεν σε βλέπει κανένας. Όταν χειροκροτείς τον αντίπαλο που κέρδισε, όταν κλείνεις τη βρύση που στάζει χωρίς να σκέφτεσαι “καλά αυτό θα μας σώσει δηλαδή;”. Όταν δεν βαριέσαι να βάλεις τη ζώνη ασφαλείας για να οδηγήσεις 100 μετρά, όταν σταματάς στο κόκκινο η ώρα 3 το πρωί σε μια έρημη πόλη.
Τι να τους κάνουμε τους νόμους και τις εξουσίες όταν δεν έχουμε συνείδηση; Κανένας νόμος δεν έκανε ποτέ κάποιον πιο άνθρωπο.