Θα έχουμε λοιπόν μια επιτυχημένη προεδρία. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Εδώ που φτάσαμε είναι το μόνο που μας απομένει. Όχι πως κατάλαβα δηλαδή τι σημαίνει κάτι τέτοιο. Υπήρξε δηλαδή κάποια άλλη προεδρία που χαρακτηρίστηκε αποτυχημένη; Της Τσεχίας, θα μου πείτε, αλλά εκεί τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
Τρέχουμε να φτιάξουμε δρόμους και πεζοδρόμια. Απλώσαμε σημαίες, φυτέψαμε λουλούδια, γρασίδια, δέντρα και φοίνικες. Όχι παντού! Μόνο από κει που θα περνούν οι Ευρωπαίοι. Τον Ακάμα, ας πούμε, δεν πρόκειται να τον δούν, οπότε …κάψτε τον! Τί μας νοιάζει. Στους παράλληλους δρόμους της Μακαρίου, τα σκουπίδια στοιβάζονται ακόμα στις εισόδους των πολυκατοικιών, και τα δέντρα σηκώνουν τις πλάκες των πεζοδρομίων, εκεί που υπάρχουν πεζοδρόμια δηλαδή. Τα μνημεία των δρόμων, απο κεί που δεν θα περάσει κανένας επίσημος, είναι ακόμα κατεστραμμένα με σπρέι και μπογιές με συνθήματα ομάδων και βρισιές.
Η πόλη έγινε αυτό που ήμαστε. Κουτοπόνηροι, τεμπέληδες και επιφανειακοί. Μαιμουδίζουμε αυτά που βλέπουμε και ελπίζουμε πως κανένας δεν θα προσέξει οτι το περιεχόμενο μας δεν δικαιολογεί την εμφάνιση μας. Φτάνει να φοράμε το κουστούμι μας, να χαμογελάμε και να φαινόμαστε Ευρωπαίοι. Το μάθημα που δίνουμε στα παιδιά μας είναι ένα και είναι ξεκάθαρο. Δεν χρειάζεται να είστε κάτι. Φτάνει να φαίνεστε. Πάρτε για παράδειγμα τη χώρα μας, Κοιτάξτε τί ωραία κατάφερε να φαίνεται σύγχρονη. Δεν πειράζει αν δεν είναι. Εξάλλου κανένας δεν θα το ανακαλύψει.
Όπως κανένας δεν θα ξέρει ποτέ πως η πόρσε που κρατάς και η βίλα με την πισίνα που ονομάζεις σπίτι σου, δεν ανήκουν σε σένα αλλά στην τράπεζα σου και ότι με λίγη τύχη θα καταφέρουν να τα αποπληρώσουν τα εγγόνια σου. Να φαίνεστε παιδιά μου. Να φαίνεστε πάνω απ όλα.
Όλα τ’άλλα είναι ανοησίες.