Αυτό το καλοκαίρι θα περάσει όπως όλα τα προηγούμενα.
Ανεπαίσθητα, γρήγορα και αχόρταγα.
Καταβροχθίζουν τις μέρες τα καλοκαίρια. Δεν προλαβαίνεις να τους δίνεις.
Τεμπέλικα πρωινά, όμορφα απογεύματα, ήσυχα βράδια.
Αδηφάγα και άπληστα καλοκαίρια.
Αρπάζουν το φώς από τη θάλασσα ,το γαλάζιο από τον ουρανό και σου δίνουν ενα ζευγάρι σκούρα γυαλιά να φοράς σαν κατάδικος.Κλέβουν τα κορμιά από τις παραλίες και τα φεγγάρια απ’τους καθρέφτες του νερού στα ψαρολίμανα. Ρουφούν τον άνεμο λίγο πριν δρασκελίσει το παράθυρο σου, και σ’αφήνουν να καίγεσαι στα σεντόνια.
Έχεις κι εσύ λίγες μέρες στο χέρι ν’αντέξεις τον επόμενο χειμώνα και τους τις πετάς από το φράχτη σαν να ταΐζεις θηρία στον ζωολογικό κήπο.
Λοιπόν φέτος θα είμαι φειδωλός.
Θα παίρνω τις μέρες αργά.
Θα τις σπάω σε ώρες, σε λεπτά , σε στιγμές.
Ακόμα κι αν φαίνονται άδειες.
Εγώ θα τους δίνομαι.
Στα κενά θα απλώνω, και στις εντάσεις θα στριμώχνομαι να χωρέσω.
Παρόν παντού, θα είναι το σύνθημα μου για φέτος.
Σαν καλοκαιρινό φεστιβάλ, σαν πετυχημένη καμπάνια.
Παρόν παντού λοιπόν κύριε καλοκαίρι.
Κι όταν μασήσω τη μέρα καλά και τη χορτάσω, θα σου δώσω και σένα ότι έμεινε.
Αυτά και άλλα πολλά σκέφτομαι.
Κι ύστερα λέω πως, το μόνο που τελικά μου αξίζει, ίσως είναι “το φρικαλέο γέλιο ενός ηλίθιου”