Κάθομαι στην πολυθρόνα και ακουμπώ το φλιτζάνι στο γραφείο, δίπλα από το πληκτρολόγιο. Το ποντίκι κινείται με ακρίβεια κάτω από τις μηχανικές εντολές της παλάμης μου. Ανοίγω ένα φυλλομετρητή, πηγαίνω στους σελιδοδείκτες, επιλέγω όπως πάντα τη σελίδα με τις εφημερίδες, και περιμένω να φορτώσει. Και ενώ οι πρώτοι τίτλοι ξεκινούν να εμφανίζονται, από το κάτω δεξιά μέρος της οθόνης, αρχίζει να αναδύεται ένα μικρό, πονηρό παραθυράκι.
Το γνωρίζω καλά. Πρώτα αυτά τα έφτιαχναν σαν παράθυρα διαλόγου των windows, μετά τα έκαναν να μοιάζουν με παράθυρα του MSN, τον τελευταίο καιρό, μοιάζουν όλο και περισσότερο με παράθυρο chat του facebook. Ο σκοπός ένας. Να σε ξεγελάσει. Μέσα του εμφανίζεται η φωτογραφία μιας πανέμορφης κοπέλας. Μια θεά, που όσο πιο απίστευτη είναι η ομορφιά της, τόσο πιο ποθητή γίνεται. Παρόλο που βλέπεις μόνο τους ώμους και το πρόσωπο, η υποψία του υπόλοιπου που φτιάχνεις στο μυαλό σου είναι αρκετή για να σε αποσυντονίσει.
Όσο χρόνο παίρνει για να τα σκεφτώ αυτά, πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια έχουν ήδη δαπανηθεί στον κόσμο για χάρη της. Για να την κάνουν ακόμα πιο ποθητή. Πρώτα μιλούσαν όλες αγγλικά. Τώρα με την ανίχνευση της τοποθεσίας, η αυτόματη επιλογή γλώσσας είναι παιχνιδάκι. “Γειά σου” μου γράφει. “Τί κάνεις; Είμαι μόνη, είμαι στη Λευκωσία και θέλω παρέα” Ακόμα και οι παύσεις μεταξύ των φράσεων είναι μελετημένες για να δίνουν την εντύπωση ότι τα γράφει κάποιος. Στο νου μου έρχεται ο πρώτος κανόνας του σερφαρίσματος: Αν είναι πολύ καλό για νά’ναι αληθινό τότε σίγουρα δεν είναι.
“Ευχαριστώ κοπελιά δεν θα πάρω..” σκέφτομαι , και κατευθύνω τον κέρσορα προς το μέρος της. Πατάω το Χ και το παράθυρο κλείνει. Την ίδια στιγμή ένα μεγαλύτερο παράθυρο σε πλήρη οθόνη, χωρίς μενού πλοήγησης, ανοίγει και μου προσφέρει τα Σόδομα και τα Γόμορρα “ένα κλικ μακριά”. Κατηγορίες. Όλο και περισσότερες κατηγορίες και υποκατηγορίες. Η τρέλα της υπερειδίκευσης δεν άφησε ούτε την πορνογραφική βιομηχανία αδιάφορη. Πρώτα τα πράγματα ήταν απλά. Σκληρό πορνό, ομοφυλόφιλοι, όργια, σαδομάζο και ρετρό. Άντε το πολύ και κανένα φετίχ με δερμάτινα και ψηλοτάκουνα. Τώρα οι κατηγορίες γεμίζουν τρεις οθόνες σε ύψος. Η φαντασία δεν έχει όρια. Πολλές φορές, ούτε και η αηδία. Εκείνο που ξεκίνησε με σκοπό την ευχαρίστηση “για όλα τα γούστα” μετατράπηκε σταδιακά σε ευχαρίστηση για … “όλα τα στομάχια”. Και γιατί όχι. Αφού στον κόσμο αρέσουν. Τα ζητά, τα θέλει. Πάνω από 5 εκατομμύρια ιστοσελίδες πορνό , πάνω από 70 εκατομμύρια αναζητήσεις καθημερινά, και πάνω από 75 εκατομμύρια μοναδικούς επισκέπτες μέσο όρο κάθε μήνα. Δεν είναι και λίγο. Για την ακρίβεια, μιλάμε για ένα τζίρο μεγαλύτερο από εκείνο που κάνουν κάθε χρόνο η Microsoft, η Google, η Amazon, το eBay, το Yahoo, η Apple, η Netflix και η EarthLink μαζί!
Το παράθυρο δεν έχει κουμπί να το κλείσεις. “Σιγά που πανικοβλήθηκα!” λέω μέσα μου και πατώ την συντόμευση στο πληκτρολόγια. Alt+F4 ,και κώλοι και βυζιά γίνονται παρελθόν. Έτσι νομίζω δηλαδή. Κάτω από το παράθυρο, αθόρυβα, ήρθε και άνοιξε ακόμα ένα. Το βλέπω στην μπάρα. “Άντε να τελειώνουμε και με σένα” Πατάω και περιμένω.
Το σύστημα όμως προσαρμόζεται. Αλλάζει. Ξέρει πως δεν είναι προς το συμφέρον του να σε εκνευρίσει. Μια φιλική, συνηθισμένη ιστοσελίδα με απαλά χρώματα, φορτώνει ήρεμα τα βιντεάκια της στην κεντρική στήλη, ενώ στις δυο πλαϊνές τρέχουν τα κορυφαία ποστ, οι φιλικές ιστοσελίδες, τυχαίες φωτογραφίες και οι διαφημίσεις της Google. Λαδιασμένα θεϊκά κορμιά σε animated gifs, ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά πάνω σε χαρισματικούς άντρες-άλογα και σου επιβεβαιώνουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι τελικά “το μέγεθος μετρά”. Μένω και κοιτάζω μαγνητισμένος, και δεν ξέρω αν ανήκω τελικά στο 34% των χρηστών που καθημερινά εκτίθενται σε πορνογραφικό υλικό χωρίς να το επιδιώξουν ή αν ανήκω στο 42% των χρηστών που απλά παρακολουθεί πορνό στο διαδίκτυο.
25 χρόνια σχεδόν, μετά την πρώτη ιστοσελίδα www.sex.com (πολύ πρωτότυπο!) τα ονόματα των ιστοσελίδων, έχουν ξεφύγει εντελώς. Η φαντασία συναγωνίζεται την πρωτοτυπία και τον εντυπωσιασμό. Προσέχοντας όμως πάντα την κατάταξη στις μηχανές αναζήτησης. Η ζήτηση και η προσφορά ορίζουν τα πάντα και καθορίζουν τους κανόνες. Αν περίπου 80 εκατομμύρια αναζητήσεις γίνονται καθημερινά για τη λέξη sex αυτό λογικά ωθεί περίπου 450 εκατομμύρια ιστοσελίδες να το επαναλαμβάνουν μερικές δεκάδες φορές στο περιεχόμενο τους.
Ποιος δεν βρέθηκε ποτέ σε τέτοιους ιστότοπους; Ποιος έφυγε αμέσως όταν κατά λάθος κατέληξε εκεί έστω και επανειλημμένα. Ποιος θέλει να πει συνειδητά ψέματα; Όταν ο μέσος όρος της παρθενικής επίσκεψης σε ιστοσελίδες πορνό είναι τα 11 χρόνια!
Γίνεται τελικά η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Η σιωπηλή πλειοψηφία που συνωμοτικά αποφάσισε να μην ρωτά και να μην ρωτιέται. Άσχετα από τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τις ηθικές ανασφάλειες, το πορνό, είναι μέρος της σκέψης μας, που σημαίνει και της ζωής μας. Δεν είναι η ανωνυμία του διαδικτύου που μας καθησυχάζει, αλλά η ευκολία στην πρόσβαση. Κι αν ακόμα το 70% των γυναικών δεν παραδέχεται ότι αποτελεί το 1/3 των επισκεπτών παγκοσμίως, είναι ένας τομέας όπου η αναλογία άντρας-γυναίκα τείνει να εξισωθεί. Μια ολόκληρη βιομηχανία στηρίζεται και μεγαλώνει πάνω στην ντροπή που κτίσαμε και συντηρούμε. Τρίβουν τα χέρια τους οι μεγαλοεπιχειρηματίες της πορνο-βιομηχανίας όταν ακούν τους παπάδες, τους ψυχολόγους και τους δασκάλους να μιλούν για εθισμό. Γιατί το απαγορευμένο θα τους φέρει περισσότερους πελάτες.
Παρακολουθούμε προσηλωμένοι και κατά βάθος ζηλεύουμε. Όχι τα κορμιά και τις διαστάσεις τους. Ούτε τις ασύλληπτες επιδόσεις τους. Ζηλεύουμε την άνεση τους να κάνουν αυτό που εμείς ταυτίσαμε με την κόλαση. Την ηδονή που κοιμάται μια ζωή κάτω από το δέρμα μας. Χωμένη κάτω από ενοχές, ανασφάλειες και αναστολές. Μπερδεμένη ανάμεσα σε ηθικές αξίες και νουθεσίες. Ευνουχισμένη από νωρίς στο βωμό του κοινωνικού καθωσπρεπισμού που μεγαλώσαμε.
Εν τω μεταξύ, η κάτασπρη βόρεια Θεά στο αναδυόμενο παράθυρο έχει ήδη γδυθεί και χαϊδεύεται. Χαμογελά στην κάμερα διαβάζοντας τα σχόλια που τις γράφουν οι διάφοροι. Περνώ πρώτα από το μυαλό μου τις ιστορίες που μου έμαθαν να διηγούμαι. Ότι είναι κι αυτή μια φτωχή κοπέλα θύμα του traficking. Σκλάβα του κυβερνο-σεξ από το ανατολικό μπλόκ, που για ένα κομμάτι ψωμί προσφέρει το κορμί της σε πάμπλουτους διεστραμμένους κυβερνο μαστροπούς που εκμεταλλεύονται τη φτώχεια και την ομορφιά της. Γιατί τελικά μπορεί να θέλω να ξεχνώ πως υπάρχει μια πιθανότητα αυτή η Θεά του έρωτα, να βρίσκεται εκεί από επιλογή και λόγο πεποίθησης. Μπορεί να το θέλει, να το ζητά και να το απολαμβάνει. Θέλω να ξεχνώ πως εκείνη, ίσως να πάλεψε κάποτε με τα τέρατα της συνείδησης της και να νίκησε. Δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι πιο ελεύθερη από μένα. Την θέλω σκλάβα, φτωχή και κακόμοιρη. Κι ας την ποθώ Θεά, αρχόντισσα και ανώτερη μου.
Δημοσιεύτηκε στην AvantGarde