Θυμάμαι, μικρός ακόμα, τους μεγάλους που συζητούσαν πολιτικά, και κάθε τόσο κάποιος έλεγε με ύφος χαμογελώντας “Τα εμπλεκόμενα συμφέροντα!” και οι υπόλοιποι ξεσπούσαν σε γέλια. Σε όσους έζησαν τα παιδικά τους χρόνια μετά το 74′, η φράση είναι πολύ γνωστή και ανήκει φυσικά στον Βάσο Λυσσαρίδη. Τότε, που η πολιτική φρασεολογία περιοριζόταν σε απλές, “λαϊκές” διατυπώσεις εσωτερικής κατανάλωσης και συνθήματα του τύπου “όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους!” , φράσεις όπως αυτή, που συχνά χρησιμοποιούσε ο Γιατρός, ακούγονταν γελοίες και δυσνόητες.
Ακόμα και η ιδέα πίσω απ’όλα αυτά φαινόταν υπερβολική. Είναι δυνατόν όλα τα δεινά της Κύπρου να ξεκινούσαν από κάποια “εμπλεκόμενα” συμφέροντα ξένων χωρών; Στις δεκαετίες του 80′ και του 90′ και στην αφελή πολιτική μας εκείνης της εποχής, τέτοια σενάρια παγκόσμιας συνωμοσίας θεωρούνταν επιεικώς ανόητα. Αντιμετωπίζονταν έτσι με ειρωνεία και απαξίωση και αποδίδονταν κυρίως στην δήθεν τάση του Λυσσαρίδη να βλέπει πάντα εχθρούς και ξένους δακτύλους πίσω απο τα γεγονότα.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, τα προβλήματα αυτού του τόπου διαιωνίζονται και πολλαπλασιάζονται, και συνειδητοποιούμε κι εμείς ότι τα λόγια του Γιατρού όχι μόνο δεν ήταν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αλλά αποτελούν πλέον την μόνη πραγματικότητα. Τα εμπλεκόμενα συμφέροντα των μεγάλων και των δυνατών, παίζουν καθημερινά σε όλα τα ΜΜΕ και αποτελούν το κυριότερο αντικείμενο ανάλυσης των πολιτικών και των κυβερνήσεων μας. Τα μεγαλύτερα πλήγματα ως κράτος τα έχουμε δεχτεί εκεί όπου αγνοήσαμε ή υποτιμήσαμε αυτή την παράμετρο. Ακόμα και ο πιο αδιάφορος πολίτης αντιλαμβάνεται πως αυτά που φτάνουν ώς εμάς σήμερα, είναι αποτέλεσμα ξένων πολύπλοκων μεθοδεύσεων που έχουν να κάνουν με συμφέροντα άλλων για λόγους που πιθανόν το μυαλό του μέσου πολίτη να δυσκολεύεται να κατανοήσει. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, νοιώθουμε άβουλα πιόνια στην παγκόσμια σκακιέρα των συμφερόντων. Σε ένα παιχνίδι επικράτησης στο οποίο σίγουρα δεν ήμαστε και δεν θα ήμαστε ποτέ οι παίκτες. Άλλοι παίζουν για μάς, άλλοι αποφασίζουν που θα είναι τα σύνορα, ποια θα είναι τα όρια του κράτους και της οικονομίας μας και πώς θα διαχειριστούμε τον φυσικό μας πλούτο.
Βρισκόμαστε προ τετελεσμένου πλέον μπροστά σ’εκείνα τα “εμπλεκόμενα συμφέροντα” του Λυσσαρίδη. Μόνο που τώρα κανένας δεν γελά και κανένας δεν ειρωνεύεται. Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προβληματιστούμε για τη μοίρα αυτού του τόπου αλλά πολύ περισσότερο, να προβληματιστούμε για το καταραμένο ελάττωμα μας να αντιμετωπίζουμε με άστοχη και επιθετική ειρωνεία οτιδήποτε απλά δεν έτυχε να περάσει από το δικό μας μυαλό. Να δούμε επιτέλους κι εμείς μια φορά τις πραγματικότητες πίσω από τα κατασκευασμένα γεγονότα και να βρεθούμε έστω για μια φορά , μπροστά από τις εξελίξεις.