Στην αρχή ήταν μουδιασμένοι.
Κάτι μισόλογα, κάτι διπλωματικές απαντήσεις με ελιγμούς και υπεκφυγές και οι πρώτες χαμηλόφωνες δηλώσεις για “υποκειμενικές” ερμηνείες. Απόφευγαν προσεκτικά τη λέξη “παραίτηση” όπως ο διάολος το λιβάνι.
Μέχρι το απόγευμα, και μετά από τις επίσημες αντιδράσεις του προέδρου,μιλούσαν πλέον όλοι με σιγουριά και ξεκάθαρα. “Ο πρόεδρος ΔΕΝ παραιτείται!” επαναλάμβαναν στα διάφορα πάνελ και προσπαθούσαν να διατηρούν το κατάλληλο ύφος.
Το βράδυ φώναζαν θυμωμένα. Σε όλους και για όλα. Πίστεψαν όσα προσπαθούσαν να πιστέψουν από το πρωί και γύριζαν τώρα στην αντεπίθεση. Ανερυθρίαστα , και με εικονική αυτοπεποίθηση, άρχισαν να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και να αμφισβητούν τα αδιαμφισβήτητα.
Το επόμενο πρωί έφτασαν το ζενίθ του θράσους τους. Ζητούσαν και τα ρέστα. Ακριβώς όπως τον κλέφτη που φωνάζει για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.
Ένα εικοσιτετράωρο ήταν αρκετό για να κάνουν πράξη αυτό που συχνά δηλώνουν και υπενθυμίζουν: “Όταν το ΑΚΕΛ θέλει, ΜΠΟΡΕΙ”
Έτσι λοιπόν φτάσαμε σε μια χιονοστιβάδα παράδοξων αντιφάσεων που προβάλλονται εργολαβικά, σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια συχνότητα, που προδίδουν από μόνες τους το σχέδιο δράσης, το οποίο δεν είναι άλλο από το γνωστό : “Εμείς τα πιστέψαμε, οι οπαδοί τα πίστεψαν, τώρα θα τα επαναλαμβάνουμε ώσπου να τα πιστέψει όλος ο κόσμος.” Στο ΑΚΕΛ έκαναν πράξη, το “ελυτικό” “…και η αλήθεια φτιάχνεται όπως και το ψέμα”
Κάνουν την νύχτα μέρα και το μαύρο άσπρο, με θράσος χιλίων πιθήκων.
Αυτοαναιρούνται και υποτιμούν προκλητικά τη νοημοσύνη των πολιτών.
Στο όνομα την δικαιοσύνης αδικούν και στο όνομα της αλήθειας ψεύδονται.
Στις πρώτες δυσκολίες , ελλείψει επιχειρημάτων, κάνουν αυτό που πάντα έκαναν. Ανασύρουν τα φαντάσματα του παρελθόντος από το αρχείο του κόμματος, και τα κουνούν εκφοβιστικά ,μπροστά στα μάτια της κοινωνίας. Διατηρούν τις πληγές για να μπορούν όποτε χρειαστεί, να εξαργυρώνουν τον πόνο που προκάλεσαν. Δηλώνουν συνέχεια ότι γυρίζουν σελίδα, παραμένοντας κατά βάθος , στο ίδιο βρομισμένο παρελθόν. Προχωρούν οπισθοδρομώντας. Οι πράξεις και τα λόγια τους , βρίσκονται σε πλήρη διάσταση. Γυρίζουν τις κατηγορίες τους σε επιχειρήματα και παρουσιάζουν τα λάθη τους ως επιτυχίες. Παρουσιάζουν την άγνοια ως προτέρημα και την αμέλεια ως αρετή.
Με εγκληματική άνεση, φέρνουν τα γεγονότα στα μέτρα που τους βολεύουν, προσπαθώντας μέσα από ύστατες απέλπιδες προσπάθειες, να σώσουν ότι σώζεται, από την , έτσι κι αλλιώς, διαλυμένη αξιοπρέπεια ενός απομονωμένου προέδρου, και της μοναδικής παράταξης που τον υποστηρίζει.
Θυσιάζουν εν ψυχρώ, το αίσθημα δικαίου των πολιτών αυτού του τόπου.
Διαγράφουν μια για πάντα την αξιοπρέπεια και την ευθιξία, από τον λεξιλόγιο την Κυπριακής πολιτικής ζωής.
Επιβεβαιώνουν πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι είναι πολύ μικροί , για να σηκώσουν το εθνικό συμφέρον και το δημόσιο καλό, πάνω από τα μικροπολιτικά συμφέροντα του κόμματος και της παράταξης.
Σαν τον πνιγμένο που πιάνεται απ’τα μαλλιά του, μυθοποιούν τον Δημήτρη Χριστόφια, υπερμεγεθύνοντας τη θεσμική του υπόσταση στα όρια του “αλάθητου”, για να σώσουν την υστεροφημία του.
Απαιτούν από τον Κυπριακό λαό ,να ανέχεται ,να σέβεται και να εμπιστεύεται ,ένα ανεπαρκή πρόεδρο, που κτυπά το πόδι του στο πάτωμα, και σαν κακομαθημένο παιδί φωνάζει : “ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ, ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ, ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ!”