Μια πολύ προσωπική ματιά στην πιο ‘απολαυστική’ αδικία του φετινού Μουντιάλ.
Πέμπτη, 22 Ιουνίου 2006. Το Μουντιάλ συνεχίζεται και έχει φτάσει στην τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων.Στους αγώνες των 5.00 ώρα Κύπρου κρίνεται ο 5ος όμιλος. Στις 5:35 στο Αμβούργο η Ιταλία έχει ξεκαθαρίσει την πρόκριση της στον επόμενο γύρο, αφού προηγείται ήδη της Τσεχίας με 1-0 και η συμπαγής της άμυνα δεν φαίνεται διατεθειμένη να δεχτεί τέρμα. Έτσι κι αλλιώς η κουτσουρεμένη επιθετική γραμμή των Τσέχων μόνο αραιές και απελπισμένες προσπάθειες κάνει. Σε λίγο θα γίνει και το 2-0 και το παιγνίδι θα κριθεί οριστικά. Την ίδια ακριβώς ώρα, στη Νυρεμβέργη (εκεί που έγιναν το 1945-49 οι δίκες), στο άλλο παιγνίδι του ομίλου τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά: Η Γκάνα προηγείται των ΗΠΑ με 1-0 από το 22’, αλλά οι αμερικανοί πιέζουν. Ξέρουν και δύο ομάδες ότι ο νικητής προκρίνεται στην επόμενη φάση και η ένταση είναι μεγάλη. Μετά από ένα λάθος της άμυνας των αφρικανών ο αμερικανός ξεχύνεται ταχύτατα μπροστά. Βγάζει μια ωραία μπαλιά και ο Dempsey με υπέροχο σουτ ισοφαρίζει! 1-1 σρο 43’ και όλα είναι πλέον πιθανά. Οι αμερικανοί στις κερκίδες πανηγυρίζουν, όχι όμως για πολύ. Το επόμενο λεπτό, σε μια φαινομενικά ακίνδυνη ψηλοκρεμαστή μπαλιά στην αμερικάνικη περιοχή, πάνε για την κεφαλιά ο επιτιθέμενος Γκανέζος Pimpong (με το αστείο όνομα ΚΑΙ κούρεμα) και ο αμυνόμενος Αμερικανός (με αφρικανικές ρίζες) Onyewu. Προς έκπληξη όλων ο Γερμανός διαιτητής Μερκ σφυρίζει και δείχνει πέναλτι! Σχολιαστές, θεατές, ακόμα και παίχτες δείχνουν να μην το πιστεύουν. Υπήρξε σωματική επαφή μεταξύ των δύο, αλλά ήταν σχεδόν ανεπαίσθητη. Με συνοπτικές διαδικασίες όμως ο ψύχραιμος Appiah βάζει τη μπάλα στην άσπρη βούλα και εκτελεί τον Αμερικανό γκολκίπερ… 2-1. Τι αδικία! Το ματς τελειώνει με αυτό το σκορ και η Γκάνα προκρίνεται, ενώ οι Αμερικανοί αποχαιρετούν τη Γερμανία και το Παγκόσμιο Κύπελλο απογοητευμένοι και συνάμα θυμωμένοι με την άδικη απόφαση του διαιτητή… Γενικά έχω την τάση να συμπονώ τους αδικημένους και τους άτυχους στον αθλητισμό. Ίσως να είναι φυσιολογικό λόγω του ότι έχω πολύ μεγάλες συμπάθειες και στο χώρο του ποδοσφαίρου (απλά κοιτάξτε στο εικονίδιο μου εδώ στο site), αλλά και σε άλλα αθλήματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν μπορώ παρά να μη χαμογελάσω και να σκεφτώ ότι είναι από τις σπάνιες φορές που η υπεροπτική, αλαζονική και ανήθικη υπερδύναμη του καιρού μας (έστω κι αν στο ποδόσφαιρο μόνο ο πομπώδης προπονητής τους θεωρούσε πως είναι υπερδύναμη) ένοιωσε τι πάει να πει αδικία, έστω και με αυτό το μικρό και ίσως ασήμαντο τρόπο. Ένοιωσε τι πάει να πει να είσαι αβοήθητος και να εξαρτάσαι από τις βουλές κάποιου. Δεν υπονοώ βέβαια ότι ο διαιτητής ήταν βαλτός. Λανθασμένες αποφάσεις υπάρχουν σχεδόν σε κάθε αγώνα, παρόλο που αυτή του κ. Μερκ έκρινε σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα. Απλά έγινε ένα ‘λάθος’ που πλήρωσαν ‘αθώοι’ (τραγικά έρχονται στο μυαλό κάποια άλλα ‘συγγνώμη, λάθος’ των στρατιωτών του Μπους).
Οι παραλληλισμοί και οι συνειρμοί είναι πολλοί και δε χρειάζεται να τους αναπτύξω. Και αν προσθέσουμε σε όλα το γεγονός ότι το παιγνίδι διεξαγόταν στην ιστορική Γερμανική πόλη τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά: ‘Όλα εδώ πληρώνονται (στο περίπου, με τον ένα ή άλλο τρόπο)’.