Με την απόφαση των ΗΠΑ να επιτεθούν και να καταλάβουν το Ιράκ, η Ευρώπη φάνηκε με μιας μουδιασμένη. Δεν ήξερε τι θέση να πάρει, αν είχε τη δυνατότητα να αντισταθεί στις μονόπλευρες και παράνομες αποφάσεις της Αμερικής. Προς στιγμής φάνηκε διχασμένη σε δύο στρατόπεδα με το Ηνωμένο Βασίλειο να παίζει ρόλο σπόνσορα των Αμερικανικών θέσεων και τον Γερμανο-Γαλλικό άξονα να διστάζει. Προσπάθησαν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους και να διατηρήσουν μια διπλωματική προσέγγιση στο θέμα.
Στο μεταξύ ο κόσμος άρχισε να αντιδρά. Δημιουργήθηκε μεγάλη απόκλιση μεταξύ λαού και κυβερνήσεων, με αποτέλεσμα πολλές φορές τη δημιουργία βίαιων επεισοδίων. Μετά έφτασε η ώρα της αποστολής στρατευμάτων. Ποιος θα στείλει , ποιος θα πει όχι. Ποιος θα πάρει μερίδιο στο πλιάτσικο, ποιος θα συμπορευθεί με τον δυνατό και ποιος με το δίκαιο. Ένα αλαλούμ συμφερόντων και αποφάσεων που κρατάει μέχρι και σήμερα με την απόσυρση ακόμα στρατευμάτων κυρίως μετά από πιέσεις της κοινής γνώμης των διαφόρων κυβερνήσεων
Με λίγα λόγια Η Ευρώπη δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Έδειξε μια αποδιοργάνωση και μια προχειρότητα στις αποφάσεις της. Ξεσκέπασε για πρώτη φορά ίσως το μεγάλο τραύμα της απουσίας της ενιαίας εξωτερικής πολιτικής. Έθεσε και πάλι το πρόβλημα της διάστασης απόψεων, βούλησης και προσδοκιών μεταξύ λαού και κυβερνώντων. Ο κόσμος το έδειξε με τις μαζικές κινητοποιήσεις του , με τις απορρίψεις διαφόρων ύποπτων Ευρωπαϊκών (τάχα) οδηγιών, με την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος στα δημοψηφίσματα. .Εγώ πάντως αυτό που περίμενα ήταν να περάσει , έστω σε κάποιο βαθμό, αυτό το μήνυμα. Ότι διαφορετική θέλει και οραματίζεται ο Ευρωπαίος την Ευρώπη. Ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να πληρώσει το κόστος μιας οδυνηρής πλην δίκαιης και αξιοπρεπούς απόφαση της ΕΕ. Ότι οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις σε διάφορα ζητήματα πρέπει να φτάνουν μέχρι τα αυτιά εκείνων που πρέπει να τις ακούσουν και όχι να βόσκουν στα εγχώρια για εσωτερική κατανάλωση. Και τέλος , ότι η ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα που τόσο συχνά επικαλούνται οι αρχηγοί μας, είναι πραγματικά ιδανικά και όχι παραλλαγμένα συμφέροντα και τεμενάδες σε κατουρημένες Τεξικάνικες ποδιές.
Και ο καιρός πέρασε.Και ήρθε η μεγάλη στιγμή.
Να ανοίξει πια τα δικά του φτερά το μικρό Ισραήλ. Να απελευθερωθεί από την Υπερατλαντική Μητέρα πατρίδα και να αντιμετωπίσει μόνο του τον κόσμο. Να δοκιμάσει να παραβεί τους νόμους του συμβουλίου ασφαλείας, του διεθνούς δικαίου και να ενεργήσει μονομερώς και αυτεπάγγελτα. Όπως ακριβώς του δίδαξε η Αμερική. Να βάλει σε εφαρμογή την φονική πολεμική μηχανή του, που του δώρισαν , και να εκμεταλλευτεί το επιχείρημα του προληπτικού πολέμου έτσι όπως πρώτη εφάρμοσε και δίδαξε η ΗΠΑ. Να αγνοήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη, τις παράπλευρες απώλειες αμάχων, τις εκκλήσεις των μεγάλων για ειρηνική επίλυση των διαφορών.
Και ήρθε η μεγάλη στιγμή και για την Ευρώπη. Τώρα που το πάθημα θα τις είχε γίνει μάθημα. Να τοποθετηθεί ξεκάθαρα. Να κάνει επιτέλους το λαό της περήφανο. Μια ευκαιρία να δείξει ότι «πιάνει» τον παλμό του κόσμου και συμμερίζεται τις ανησυχίες των Ευρωπαίων της. Μια Ευρώπη με ένα στόμα και μια απόφαση. Με μια κατακραυγή στην άδικη και απαράδεκτη εισβολή στο Λίβανο. Μια απάντηση στις θηριωδίες του άνισου πολέμου των συμφερόντων. Το κενό. Το τίποτα.Το μηδέν. Η Ευρώπη απέχει.Όχι η Ευρώπη. Οι ηγέτες της. Γιατί ο κόσμος κατεβαίνει στις πλατείες. Διοργανώνει εκδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Οι πολιτικοί που είναι ;Οι εκλεγμένοι από τον λαό εκπρόσωποι πού βρίσκονται;Ποια είναι η στάση που κρατά η Ευρώπη;Τι λέει για όλη αυτή την αδικία.Φοβάμαι πως η Ευρώπη χάθηκε.Στους διαδρόμους των γραφείων.Στις αίθουσες συνεδριάσεων.Στις οδηγίες και τα πρωτόκολλα.Μια Ευρώπη που απέχει, είναι μια Ευρώπη που απογοητεύει. Ντροπή!!!