Πάλι βουλιάξαμε στην καθημερινότητα μας ναρκωμένοι από την ανίατη, χρόνια ασθένεια του τόπου μου μας γέννησε. Εννοώ αυτό το συνδυασμό νωχελικότητας και αμνησίας που μας κάνει να ξεχνούμε τα πάντα, να μην αγωνιζόμαστε για τίποτα, να μην διεκδικούμε τίποτα να μην ελπίζουμε σε καμία βελτίωση στους αιώνες των αιώνων.
Ξεπουλάμε καθημερινά όχι μόνο το μερίδιο της αξιοπρέπειας που μας αναλογεί, αλλά κι εκείνο των παιδιών και των εγγονιών μας φροντίζοντας ταυτόχρονα να κάνουν κι εκείνοι τα ίδια όταν μεγαλώσουν έτσι ώστε αυτός ο τόπος να μην αλλάξει ποτέ.
Η ζωή μας μια σειρά από φανταχτερά πυροτεχνήματα. Σκάνε στον αέρα, σβήνουν σε μερικές στιγμές και το επόμενο δευτερόλεπτο δεν τα θυμάται κανείς. Δεν έχουμε διάρκεια γιατί δεν έχουμε μνήμη. Τα σκάνδαλα στοιβάζονται, τα αδίκαστα εγκλήματα, οι καταχρήσεις, οι κλεψιές. Οι δικαστές παραιτούνται, το σύστημα αδιαφορεί εγκληματικά και σφυρίζει ανέμελα κατρακυλώντας αιώνια στο βουνό του Σίσυφου σαν τιμωρία. Ένα Καφκικό σενάριο παίζει πάντα στο φόντο της ζωής μας. Μια διαδικασία που κάθε φορά μπαίνει σε λειτουργία και κάθε φορά χάνεται και σβήνει προσκρούοντας πάντα σε δαιδαλώδεις διαδικασίες και νομικά βραχυκυκλώματα.
Τίποτα δεν έχει καταλήξει ποτέ πουθενά. Όλα περνούν και χάνονται στο διηνεκές χωρίς να αφήσουν στο δέρμα μας το παραμικρό ίχνος. Στη χώρα της ανήθικης ατιμωρησίας και της εύκολης αμνησίας μάθαμε από μικροί να ξεπουλάμε τη συνείδηση μας για να περνάμε τάχατες καλά.
Τη μια μέρα πρωτοσέλιδα και τριγμοί στα θεμέλια της κοινωνίας, ανησυχίες και προβληματισμοί, συνεντεύξεις και αναλύσεις ειδικών και εμπειρογνωμόνων, και την άλλη χαζοπανηγύρια και ψευδο-προοδευτικες αμερικανιές να νοιώθουμε σημαντικοί. Τα Gay Pride Parade μας μάραναν!