Δεν κατάφερα να μείνω στο κανάλι μου. Εκείνο το ρηχό αυλάκι που μέσα του ο καθένας κυλάει, δεν με κράτησε για πολύ. Από μικρός άρχισα να παρεκκλίνω επικίνδυνα. Δεν είμαι απροσάρμοστος, είμαι μάλλον σιωπηρά ασυμβίβαστος. Πλάτυνα λοιπόν πολύ και ξεχείλισα από το λούκι μου. Κατεβαίνω τη τσουλήθρα της ζωής μου σαρώνοντας μαζί ότι βρίσκεται κοντά μου και έξω από μένα. Στα δίκτυα του μυαλού μου πιάνονται όλων των ειδών αναμνήσεις. Κι ενώ εξωτερικά ακολουθώ κατά γράμμα το γνωστό μοτίβο σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι, στην ουσία αλητεύω στα μυαλά άλλων ανθρώπων και σεργιανίζω σε ξένα βιώματα.
Η ρουτίνα μου είναι το άλλοθι που με σώζει από την λαθραία συνείδηση μου. Άλλοτε Παλατίνος του Καρλομάγνου, άλλοτε διπλωμάτης στη Βεστφαλία και βεδουίνος στο Αμπού Σιμπέλ. Οδηγός των Ετρούσκων στα Απέννινα, βοηθός του Παράκελσου στα σκοτεινά εργαστήρια που αργότερα θα αποκηρύξει και αφοσιωμένος κηπουρός σε κινέζικο κήπο του 13ου αιώνα.
Απομεινάρια αναμνήσεων σαν σκουπιδάκια συνείδησης γεμίζουν το μυαλό μου αδιάκοπα. Ζω το σήμερα, σκέφτομαι το χτες και θυμάμαι το αύριο. Η παραδοσιακή γραμμικότητα του χρόνου δεν με σώζει γιατί η λογική μου στέρεψε νωρίς, έτσι το ένστικτο επιβίωσης που από μικρός έχω αναγκαστικά αναπτύξει, με έκανε να συμπεριφέρομαι όσο πιο φυσιολογικά γίνεται. Κρύφτηκα πίσω από κείνα που όλοι περίμεναν να δουν και έτσι ενηλικιώθηκα. Γεμίζω κάθε τόσο ασφυκτικά με τα θραύσματα του κόσμου και πνίγομαι. Ανοίγω το στόμα και βγαίνουν από μέσα μου σκόρπια λόγια και ασυνάρτητες κουβέντες. Χρειάστηκαν τελικά 250 λέξεις για να σου πω “συγνώμη που σπατάλησα χωρίς λόγο το χρόνο σου”.